Βίντεο για Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης.

 Στον παρακάτω σύνδεσμο, θα ακούσετε την συγγραφέα να διαβάζει ένα από τα πιο δημοφιλή βιβλία της, για παιδιά έως 9 ετών. Στην δύσκολη περίοδο της γενικευμένης καραντίνας, εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού, η ΟΑΚ υλοποιεί αυτήν την δράση για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, έτσι ώστε να περάσουν πιο ευχάριστα τα μικρά παιδιά στο σπίτι...

https://www.youtube.com/watch?v=AOWyr-hmpjY

Η Υπαπαντή και η Βάπτιση του Χριστού.

 

Το νέο τεύχος της σειράς Μαθαίνω για τον Χριστό μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σαΐτη. Προμηθευτείτε το για να βοηθήσετε τα παιδιά σας να κατανοήσουν τις γιορτές της Περιτομής (1 Ιανουαρίου), της Υπαπαντής (2 Φεβρουαρίου) και της Βάπτισης (6 Ιανουαρίου) του Κυρίου μας. Από την ίδια σειρά κυκλοφορούν επίσης και τα παρακάτω τεύχη (παρατίθενται τα εξώφυλλα). Η σειρά θα ολοκληρωθεί σε 13 τεύχη.

Μαρία, η μητέρα του Θεού.

Παρακολουθήστε στον παρακάτω σύνδεσμο συνέντευξή μου στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπου με αφορμή το βιβλίο μου Μαρία, η Μητέρα του Θεού, μιλάμε για την Παναγία μας. Μια ομιλία που μπορείτε να ακούτε όλην τη χρονιά.

https://www.youtube.com/watch?v=LDPhlSMMOcQ

Καλά Χριστούγεννα!

Καλά Χριστούγεννα στα παιδιά μας με ένα βιβλίο που τους μεταφέρει στην Βηθλεέμ πριν από πολλά χρόνια, μέσα από το βλέμμα της ορθόδοξης πίστης μας!

 

Οι "ταπεινοί" χριστιανοί του σήμερα...

 Πείτε μου σας παρακαλώ: έχει αλλάξει κάτι στην πίστη μας; Έχει αλλάξει μήπως νόημα και μορφή η χιλιοβασανισμένη αρετή της ταπείνωσης;

Ερωτώ επειδή βλέπω τους πιστούς χριστιανούς των ημερών μας να έχουν κάτι τεράστια, "ταπεινά" τζιπ και να τα οδηγούν με "ταπεινό" καμάρι, να περηφανεύονται για τις ξεχωριστές γνωριμίες που έχουν, για τα σπουδαία τους κατορθώματα, κυρίως σε ό,τι αφορά τα φοβερά και τρομερά πτυχία τα δικά τους ή των παιδιών και εγγονών τους, να μην παίρνουν ανάσα όταν μιλάνε για να μην αφήσουν τον συνομιλητή τους να μιλήσει κι αυτός (αφού κατά βάθος θέλουν ακροατήριο, όχι διάλογο), να περηφανεύονται για την αρρωστημένη φιλακολουθία τους και γενικώς να είναι τόσο ερωτευμένοι με τον εαυτό τους, που όταν δουν κάποιον άλλον να κάνει ή να έχει κάτι που δεν κάνουν ή δεν έχουν οι ίδιοι, να μην ησυχάζουν μέχρι να το αποκτήσουν ενώ παράλληλα δείχνουν με κάθε τρόπο πως δεν τον ζηλεύουν.

Αφού είναι τόσο σπουδαίοι και μορφωμένοι οι σημερινοί χριστιανοί όμως, αναρωτιέμαι: γιατί υπάρχει τόση απομάκρυνση του λαού από την Εκκλησία; Γιατί υπάρχει τόση απομόνωση; Πού είναι η χριστιανική αγάπη; Γιατί δεν έχει εξαπλωθεί στην κοινωνία; Μήπως τελικά αποτύχαμε;

Εύχομαι καλά Χριστούγεννα σε όλους. Στους πιστούς με τις "ταπεινές" λιμουζίνες που θα πάνε στην εκκλησία με κατεβασμένο κεφάλι για να δείξουν την ταπείνωσή τους... μπορεί και να μην χαιρετίσουν κανέναν, γιατί εκείνη την ώρα προσεύχονται... εκτός κι αν είναι κάποιος σπουδαίος...

Καλά Χριστούγεννα και στην "γυναικούλα" της Εκκλησίας που τόσο έχει υποτιμηθεί από τους έξυπνους της εποχής μας... Εκείνη που θα πάει το πρόσφορο και θα καθίσει σε μια γωνιά να περιμένει να κοινωνήσει. Και μετά θα γυρίσει σπίτι της να μαγειρέψει, να συγυρίσει, να διαβάσει τα παιδιά ή τα εγγόνια και να πέσει να κοιμηθεί με στενοχώρια γιατί δεν έκανε πολλή προσευχή σήμερα, δεν πρόλαβε να διαβάσει κάποιο ψυχωφέλιμο βιβλίο, ούτε να προσευχηθεί από το Μηναίο, την Παρακλητική, το Θεοτοκάριο... Έχει μόνο κάτι μικρά εγκόλπια με την παράκληση και τους χαιρετισμούς... Θα την πάρει ο ύπνος με το κομποσκοίνι στο χέρι, και κανείς από τους σπουδαίους του κόσμου τούτου δεν θα νοιαστεί αν θα ξυπνήσει ή αν θα κοιμηθεί για πάντα τον ύπνο του δικαίου... γιατί είναι μια αληθινά ταπεινή γυναικούλα, που την ξέρει μόνο ο Θεός και οι δικοί της άνθρωποι...

Η νεοορθοδοξία μας διδάσκει μια νέα ταπείνωση... Την ταπείνωση της αυτοπροβολής, τις φιλαυτίας και της φιλαρχίας... του σόου και της επιτυχίας...

Αληθινή ταπείνωση, είχε πει ο μακαριστός Χριστόδουλος, είναι να ξέρεις τον εαυτό σου... να πηγαίνεις δηλαδή (λέω εγώ) μέχρι εκεί που μπορείς να φτάσεις, ώστε ούτε να κρύψεις το τάλαντο, ούτε και να χάσεις την ψυχή σου αδιαφορώντας για τα πάθη σου... να μην κρίνεις τους άλλους κουνώντας το δάχτυλο, να μην πετάς ωραία υπονοούμενα, να είσαι αληθινός, αγέρωχος, ελεύθερος... 

Αλλά φυσικά αυτό είναι δύσκολο... Ας μας ελεήσει όλους ο Θεός... Εμείς ας κάνουμε λίγη προσευχή και ας προσέξουμε να μην γίνουμε σαν το ανέκδοτο με κείνον που ξυπνάει κάθε πρωί και λέει μπροστά στον καθρέπτη "Χριστέ μου, σ' ευχαριστώ που με έκανες όμορφο, έξυπνο και... ταπεινόφρονα"!

Αναρωτιέμαι...

 Αναρωτιέμαι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ακούμε κάθε μέρα να πεθαίνουν από την θανατηφόρο πανδημία: άραγε, είχαν προλάβει να ετοιμαστούν για το ταξίδι της αιωνιότητας; Πρόλαβαν να κάνουν ειρήνη με τον Θεό; να μετανοήσουν; να κοινωνήσουν; να πετάξει ανάλαφρη η ψυχή τους για την άλλη ζωή;

Ή μήπως απέφυγαν οι συγγενείς να φέρουν τον ιερέα, όπως κάνουν χρόνια τώρα, για να μην φοβηθεί ο ασθενής; να μη νομίσει ότι πεθαίνει; Η Θεία Ευχαριστία όμως είναι Ζωή που απομακρύνει από τον αιώνιο θάνατο.

Σε λίγο θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα. Θα γιορτάσουμε τον Χριστό που ήρθε στη γη για να μας σώσει από τον θάνατο και την φθορά... από την κόλαση της αμαρτίας και την απώλεια της ψυχής μας. Μας δίδαξε με αγάπη τον τρόπο που πρέπει να ζούμε, για να μην πεθάνουμε ΠΟΤΕ!

Κι όμως, ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται τόσο πολύ τον θάνατο, όσο δεν τον φοβότανε ποτέ άλλοτε... Ακριβώς επειδή δεν πιστεύει πως μετά θα συνεχίσει να ζει... γιατί δεν έχει στ' αλήθεια πιστέψει στον Θεό... Φυσικά οι χριστιανοί και θρηνούμε, και απευχόμαστε τον θάνατο και παλεύουμε για τούτη δω την ζωή. Αλλά αναγνωρίζουμε και αγωνιζόμαστε και για την άλλη ζωή, αυτή που ξεκινά μετά...

Θα ήθελα όσοι έχετε λίγο χρόνο, να κάνετε αγάπη και να διαβάσετε το ποίημα του γνωστού ποιητή μας Γ. Δροσίνη (ναι, δεν έγραψε μόνο Την Ανθισμένη Αμυγδαλιά) με τίτλο Τι λοιπόν;.

Η ποίηση λέει πάντα με λίγα λόγια πολλά πράγματα... Σας αφήνω στην ομορφιά και τον προβληματισμό των στίχων...

Τι λοιπόν;

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο

θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε

τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,

τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;

Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε

και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε

της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;

Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα

το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο

μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει

κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο

μήπως πέρ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα

γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα

κι αντί να ‘ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη

ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο

κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;

Ό,τι λέμε πως ζει, μήπως πέθανε

κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Ο ΦΩΤΕΙΝΟΥΛΗΣ ΚΑΙ Η ΑΣΤΕΡΟΠΑΡΕΑ ΤΟΥ

Ένα καινούριο βιβλίο για τους μικρούς μας φίλους μόλις έκανε την εμφάνισή του στον ουρανό των παιδικών βιβλίων των εκδόσεων Κάστρο.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας, κατάλληλα γραμμένο για να αποτελέσει και θεατρικό στα νηπιαγωγεία μας.

 

Πού πήγαν οι μανάδες;

 

Πού πήγαν οι μανάδες; 

Εκείνες που φρόντιζαν τα παιδιά τους μέχρι να μεγαλώσουν... που τα συμβούλευαν, όχι μόνο να είναι καλά παιδιά αλλά και γιατί να είναι καλά παιδιά... Πού πήγαν οι μανάδες; Εκείνες που μάθαιναν στα παιδιά τους τον κόσμο: το μαγείρεμα στην κατσαρόλα, το ράψιμο και το μπάλωμα, την υπομονή και την απαντοχή, την τιμή και το όραμα, την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο... Πού είναι οι μανάδες μας; Εκείνες που νοιάζονταν όχι μόνο αν κρυώσαμε ή αν θέλουμε λίγο φαγητό ακόμα, αλλά και αν πονέσαμε, ή αν μας πόνεσαν... Εκείνες που μας φρόντιζαν σε κάθε πτυχή της ζωής μας: υλική ή πνευματική, συγκεκριμένη ή αφηρημένη... Μας κοίταγαν μέσα στα μάτια και καταλάβαιναν αμέσως αν κάποιος μας πλήγωσε... Πού πήγαν οι μανάδες που μας οδηγούσαν στην εκκλησία και το κατηχητικό; Οι μανάδες που μας μάθαιναν πώς να φτιάχνουμε τον καφέ, πώς να ντυνόμαστε (όχι πώς να γδυνόμαστε), πώς να είμαστε καθαροί και περιποιημένοι, όχι ατημέλητοι ή απεριποίητοι... Μας μάθαιναν να πηγαίνουμε στο σχολείο, όχι να κάνουμε καταλήψεις... Μας μάθαιναν να προσευχόμαστε, όχι να κατηγορούμε τους παπάδες... Μας μάθαιναν να σεβόμαστε, όχι να υποτιμάμε... Μας μάθαιναν να εκτιμούμε, όχι να ποδοπατούμε... Μας μάθαιναν να είμαστε άνθρωποι και όχι ζώα δίποδα... Μας μάθαιναν να ζούμε με όσα έχουμε, και όταν έχουμε παραπάνω να μην κάνουμε επίδειξη...

Αυτές οι μανάδες πού είναι;

Γιατί εγώ βλέπω μανάδες στα γραφεία να δουλεύουν ατελείωτες ώρες, μην γνωρίζοντας πού ακριβώς βρίσκονται τα παιδιά τους όταν περνάνε τα δώδεκα χρόνια τους (είναι πια μεγάλα, βλέπετε)... Βλέπω μανάδες να αδιαφορούν και άλλες να προτρέπουν τα παιδιά τους να γίνουν ακτιβιστές με το ζόρι, να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, να αυθαδιάζουν στους καθηγητές τους, να ντύνονται έξαλλα και να συμπεριφέρονται προς όλους (συνομιλήκους και μη) ωσάν να πάσχουν από κάποια ανίατη τρέλα... Βλέπω μανάδες να βοηθούν τις κόρες τους να βρουν boyfriend, χωρίς ποτέ να τους μιλήσουν για την χαρά της αγνότητας... Και άλλες που οδηγούν τα κορίτσια τους στον γιατρό για άμβλωση... Ρωτάω μανάδες για τα παιδιά τους, και αποφεύγουν να μου απαντήσουν γιατί δεν ξέρουν... Μανάδες που αποχαιρετούν τα παιδιά τους που πάνε να σπουδάσουν κάπου μακριά και είναι ακόμα παιδιά... Μανάδες που έχουν παρκάρει τα παιδιά τους στη γιαγιά ή σε ένα καλό σχολείο... μανάδες που δεν γνωρίζουν τα παιδιά τους, παρά μόνον στην όψη...

Πού είστε μανάδες; Εσείς οι αληθινές, οι original, εκείνες που αγαπούσατε τα παιδιά σας, όχι τον εαυτό σας... Πού είστε; Πού πήγατε;

Υποκριτές...

  ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες! (Ματθ. κγ΄, 24)

Υποκρισία παντού... κυρίως στο δημόσιο λόγο... αλλά και στις σχέσεις μας με τους άλλους... δεν αγαπιόμαστε πραγματικά, ούτε μας αρέσει η αλήθεια... ούτε και είμαστε έτοιμοι για αλήθειες... μόνο ξύλινος λόγος και τρομοκρατία...το αληθινό μας φοβίζει, το πραγματικό μας τρομάζει, προτιμούμε το παραμύθι...το ψέμα που φαίνεται να μας χαϊδεύει τα αυτιά και να μας αποκοιμίζει...

Ευχές!

 

Δύο νέα βιβλία προσευχή από τις Εκδόσεις Κάστρο!

Μόλις κυκλοφόρησαν!

Ζητήστε τα στο 2102639553.

Ψηφοφορία βραβείων Public.

https://www.publicbookawards.gr/2020/vote2020.php?auto=1&CatID=6&id=63

https://www.publicbookawards.gr/2020/vote2020.php?auto=1&CatID=6&id=64 Στους παραπάνω συνδέσμους μπορείτε να ψηφίσετε τα βιβλία μου στην ψηφοφορία των βραβείων Public.

Η κοινωνία του μέλλοντος...

Αλήθεια, έχετε σκεφτεί πώς θα ζούμε στο μέλλον; Η τηλεόραση και οι ταινίες, οι δημοσιογράφοι και οι εκπομπές, η παγκοσμιοποίηση όπως και όπου εκφράζεται (social media, εκπαίδευση, κλπ) όλα οδηγούν με ασφάλεια και μαθηματική ακρίβεια στο παρακάτω σκηνικό:
Δεν θα υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους, καμιά διαφοροποίηση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε διαμάχη. Τα έθνη, οι πατρίδες, είναι άχρηστα γιατί οδηγούν ενίοτε σε πολέμους. Το φύλο επίσης. Πληθαίνουν οι φωνές που αποδέχονται την ομοφυλοφιλία ως επιλογή και μάλιστα την θεωρούν φυσιολογική και πλήρως αποδεκτή.
Η θρησκεία επίσης καλό είναι να αποφεύγεται. Γιατί ανάμεσα στα άλλα, θεωρεί αμαρτία κάθε ανωμαλία, χώρια που καταπιέζει τον κόσμο.
Φαντάζομαι λοιπόν κι εγώ το μέλλον: Απρόσωπα δίποδα που περπατούν όρθια και κάποτε λέγονταν άνθρωποι, στέλνουν σχολείο τα παιδιά τους. Ο καθηγητής, δάσκαλος, νηπιαγωγός είναι ανώμαλος, ή άφυλος ή γεμάτος τατουάζ και κάνει χρήση ουσιών, ή τρανσέξουαλ ή μπαϊσέξουαλ... κανείς δεν θα μπορεί να μιλήσει... γιατί τα στόματα όλων είναι βουλωμένα ήδη...
Δεν μπορείς να πεις τους ρομά γύφτους, ούτε να χρησιμοποιήσεις στερεότυπα... τα στερεότυπα είναι κακό πράγμα, μυρίζουν ναφθαλίνη και είναι επικίνδυνα για την παγκόσμια ευεξία και υγεία.
Βέβαια, από το να αποδέχεσαι τους ανώμαλους μέχρι να τους διαφημίζεις την κατάστασή τους ως κάτι φυσιολογικό έχει μεγάλη διαφορά...
Σκέφτομαι ακόμα πως η φύση είναι γεμάτη διαφορές. Δείτε ένα δάσος, πόσα διαφορετικά δέντρα κρύβει μέσα του. Προσπάθησαν οι επιστήμονες να το αλλάξουν κι αυτό. Να δημιουργήσουν μονοκαλλιέργειες, φυτεύοντας μόνο κυπαρίσσια για παράδειγμα ή μόνο πεύκα. Και απέτυχαν. Δεν ευδοκίμησε το δάσος τους. Γιατί είναι απαραίτητη η βιοποικιλότητα.
Το ίδιο και οι άνθρωποι: άλλοι είναι μαύροι και άλλοι άσπροι, άλλοι χριστιανοί και άλλοι μουσουλμάνοι, άλλοι άντρες και άλλοι γυναίκες. Είναι άλλο πράγμα να δέχεσαι την διαφορετικότητα και άλλο να την εξαλείφεις...
Το πιο τραγικό από όλα αυτά, φοβάμαι πως είναι τούτο: η όλο και μεγαλύτερη απομάκρυνση από το "καθ'ομοίωσιν" που είναι ο στόχος του κάθε ανθρώπου... να μοιάσει καθημερινά όλο και περισσότερο στον Θεό του, να τον φτάσει, να κοιτάζει προς τον ουρανό και να πετάει η ψυχή του στα ωραία και στα μεγάλα...
Και όμως, η νέα τάξη πραγμάτων μας θέλει όλους λίγο περισσότερο ζωώδεις, σε μια κατάσταση οριζόντια, όπου ζούμε και πεθαίνουμε χωρίς ανάταση και χωρίς ανάσταση, σαν τα ζώα που αγαπούν πια οι ζωόφιλοι με μια ζωολατρεία που έχει ξεπεράσει από καιρό την έννοια της ζωοφιλίας, άλλη μια καινούρια κατάσταση που πρέπει να αποδεχτούμε για να είμαστε trendy, αποδεκτοί και κατάλληλοι στην νέα κοινωνία που ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς...

Προστατέψτε τους δημιουργούς...

Με τα μάτια μιας μαθήτριας...

Γράφει η μαθήτρια Ξένια...

Είμαι μια μαθήτρια που πήγαινα στην Β΄Λυκείου. Και λέω πήγαινα, γιατί δεν πηγαίνω πια! Το σχολείο μου έχει κλείσει εδώ και τρεις μήνες περίπου λόγω της πανδημίας, και άνοιξε μόλις... χτες!
Άνοιξε... αλλά δεν είναι πια το σχολείο μου. Είναι ένα μέρος εχθρικό, γεμάτο απαγορεύσεις, σαν μια μεγάλη φυλακή... Δεν θα ξαναπάω! Δεν πρόκειται να ξαναπάω κάπου που με αντιμετωπίζουν σαν ζώο άρρωστο, έτοιμο να... κολλήσει και άλλους, ένα ον άξιο για απομόνωση, έναν ισοβίτη που δεν θέλει κανείς να συναναστρέφεται!
Δεν θα με πείραζε τόσο εάν υπήρχε ανάγκη για τόση δυστυχία. Αλλά σε έναν πληθυσμό έντεκα εκατομμυρίων ανθρώπων (στον οποίο προσθέστε παρακαλώ και τους παράνομους μετανάστες - προσθέστε όποιον αριθμό εσείς θέλετε...) έχουμε δύο κρούσματα κοροναϊού μόνο... η κατάσταση δεν εξηγείται. Σημειώστε επίσης πως στα σημερινά νέα γράφουν με μεγάλα γράμματα: "μήπως η εξάπλωση του κορονοϊού είναι κρυφή;" για ακόμη μεγαλύτερη τρομοκρατία...

Βλέπω με τα δικά μου μάτια... και αρνούμαι να γυρίσω πίσω σε ένα σχολείο που με... υποπτεύεται, αρνούμαι να ζήσω σε έναν μικρόκοσμο που παρανοεί... όταν τα αεροπλάνα, τα καταστήματα, τα λεωφορεία είναι πιο φιλικά για μένα... Δεν φεύγω εγώ από το σχολείο... Το σχολείο μου με διώχνει.

Μάιος είναι!

Μάιος είναι! Ας θυμηθούμε τι χάσαμε...

 μέσα από όμορφα βιβλία που σέβονται την ιστορία και την παράδοσή μας, τον αναγνώστη μεγαλύτερο ή μικρότερο, την πίστη μας και τα συναισθήματά μας για τις αλησμόνητες πατρίδες μας...

Maria, the Mother of God.

Εάν ζείτε στην Αμερική και θέλετε ένα ωραίο βιβλίο για την Παναγία για σας και τα παιδιά σας, το βιβλίο μου για την Παναγία που κυκλοφορεί χρόνια από τις εκδόσεις Σταμούλη, μόλις μεταφράστηκε στην Αγγλική. Μπορείτε να το προμηθευτείτε στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.newromepress.com/products/maria-the-mother-of-god?_pos=1&_sid=66dc6981c&_ss=r

Ευχαριστώ πολύ όσους συνεργάστηκαν για το όμορφο αποτέλεσμα.

Πασχάλιες Ευχές!

                                                      Καλή Ανάσταση και Καλή Λευτεριά!

Λες κι είναι ζωή μονάχα η αναπνοή...

Κάποτε η ζωή στενεύει τόσο που σου κόβει την ανάσα.
Πόσο αντέχει κανείς με κομμένη την ανάσα;
Κι είναι νεκρός ή ζωντανός τούτες τις ώρες;
Σε ποια διάσταση αργοπατά και τι προσμένει;
Μια απάντηση συνηθισμένη:
"Θα ζήσεις!"
λες κι είναι ζωή μονάχα η αναπνοή...
(από την ποιητική μου συλλογή Στο Φως, Αθήνα 1997)

ΜΙλώντας για τον Μι Συ στον Αντώνη Γιαννακόπουλο, 89μ5 FM

https://www.youtube.com/watch?v=cMVAA0zYSCM

Μάρτιος, καιρός για διάβασμα!

Σε όλα τα χριστιανικά βιβλιοπωλεία και όχι μόνο!

Ένα βιβλίο για τον Φλεβάρη!

 Η αφηγηματική βιογραφία της αγίας Φιλοθέης που τιμούμε την 19η κάθε Φεβρουαρίου, με πολύ πλούσια εικονογράφηση είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα από μικρούς και από μεγάλους. Σε τιμή έκπληξη από τις εκδόσεις Σαΐτη. Ζητήστε το σε όλα τα βιβλιοπωλεία σε Ελλάδα και Κύπρο.