Φταίνε τα παιδιά;

Έτυχε να παρακολουθήσω την σχολική εορτή για την 28η Οκτωβρίου 1940 σε ένα ΕΠΑΛ προαστίου της Αθήνας. Ένα σχολείο στο οποίο δεν θα πάει ποτέ κανένας Υπουργός, Υφυπουργός ή έστω Δήμαρχος να το επισκεφτεί ούτε καν στον Αγιασμό του Σχολείου. Γιατί και για τον Αγιασμό επιλέγουν οι επίσημοι πιο "επίσημα" σχολεία.

Στο ΕΠΑΛ αυτό λοιπόν ήταν όλα τραγικά: τα σκηνικά, τα ποιήματα, η ερμηνεία των τραγουδιών, τα μικρόφωνα, οι κουρτίνες, ο περιβάλλον χώρος, η αδιαφορία του διευθυντή και πολλά άλλα... Ξέρετε ποιος δεν ήταν τραγικός; τα ίδια τα παιδιά! Υπήρχαν ρομά, μετανάστες, Έλληνες, μαύροι, εύσωμοι κλπ που ήθελαν να πάρουν μέρος στο θεατρικό σκετς, στα τραγούδια, στους ελληνικούς χορούς. Κάποιοι μάλιστα πήραν μέρος σε όλα τα παραπάνω!

Φυσικά ανάμεσα στα παιδιά θα υπάρχουν οι είρωνες, οι συνειδητά επιθετικοί, αγνώμονες, αδιάφοροι, "κακοί" με τους οποίους δεν θα ασχοληθούμε τώρα. Η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών όμως ήταν καλά παιδιά που δεν είχαν όμως κατεύθυνση. Ούτε από το σπίτι τους, ούτε από το σχολείο... Δεν τους είχε πει κανείς πώς να στέκονται την ώρα του Εθνικού Ύμνου! Δεν ήξεραν! Άλλοι είχαν τα χέρια σταυρωμένα, άλλοι είχαν βάλει το ένα χέρι στην καρδιά... Άλλοι ντρέπονταν σε όλη την διάρκεια της γιορτής, άλλοι αδιαφορούσαν εντελώς, μια κατάσταση για κλάματα, στην οποία ένοχοι είμαστε όλοι εμείς οι μεγάλοι...

Τα παιδιά, επειδή είναι παιδιά, θέλουν κατεύθυνση, αλλιώς μοιάζουν χαμένα. Δεν γνωρίζουν τίποτα αν δεν τους το πούμε εμείς οι μεγάλοι. Αν θα δεχθούν αυτά που θα τους πούμε, είναι άλλη συζήτηση. Εδώ αναφερόμαστε στο πρώτο σκαλοπάτι: στο ότι δεν τους μιλάμε εμείς που είμαστε υπεύθυνοι, που τα φέραμε στον κόσμο και που τα μαθαίνουμε γράμματα, δεν τους εξηγούμε, δεν τους βοηθάμε να οργανωθούν και να οργανώσουν την ζωή γύρω τους, έχουμε αφήσει τα παιδιά στο έλεος της μοναξιάς τους...

Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και τα ακούμε καθημερινά...