Αναρωτιέμαι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ακούμε κάθε μέρα να πεθαίνουν από την θανατηφόρο πανδημία: άραγε, είχαν προλάβει να ετοιμαστούν για το ταξίδι της αιωνιότητας; Πρόλαβαν να κάνουν ειρήνη με τον Θεό; να μετανοήσουν; να κοινωνήσουν; να πετάξει ανάλαφρη η ψυχή τους για την άλλη ζωή;
Ή μήπως απέφυγαν οι συγγενείς να φέρουν τον ιερέα, όπως κάνουν χρόνια τώρα, για να μην φοβηθεί ο ασθενής; να μη νομίσει ότι πεθαίνει; Η Θεία Ευχαριστία όμως είναι Ζωή που απομακρύνει από τον αιώνιο θάνατο.
Σε λίγο θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα. Θα γιορτάσουμε τον Χριστό που ήρθε στη γη για να μας σώσει από τον θάνατο και την φθορά... από την κόλαση της αμαρτίας και την απώλεια της ψυχής μας. Μας δίδαξε με αγάπη τον τρόπο που πρέπει να ζούμε, για να μην πεθάνουμε ΠΟΤΕ!
Κι όμως, ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται τόσο πολύ τον θάνατο, όσο δεν τον φοβότανε ποτέ άλλοτε... Ακριβώς επειδή δεν πιστεύει πως μετά θα συνεχίσει να ζει... γιατί δεν έχει στ' αλήθεια πιστέψει στον Θεό... Φυσικά οι χριστιανοί και θρηνούμε, και απευχόμαστε τον θάνατο και παλεύουμε για τούτη δω την ζωή. Αλλά αναγνωρίζουμε και αγωνιζόμαστε και για την άλλη ζωή, αυτή που ξεκινά μετά...
Θα ήθελα όσοι έχετε λίγο χρόνο, να κάνετε αγάπη και να διαβάσετε το ποίημα του γνωστού ποιητή μας Γ. Δροσίνη (ναι, δεν έγραψε μόνο Την Ανθισμένη Αμυγδαλιά) με τίτλο Τι λοιπόν;.
Η ποίηση λέει πάντα με λίγα λόγια πολλά πράγματα... Σας αφήνω στην ομορφιά και τον προβληματισμό των στίχων...
Τι λοιπόν;
Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα
κι αντί να ‘ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;
Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει, μήπως πέθανε
κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
