Γράφει η μαθήτρια Ξένια...
Είμαι μια μαθήτρια που πήγαινα στην Β΄Λυκείου. Και λέω πήγαινα, γιατί δεν πηγαίνω πια! Το σχολείο μου έχει κλείσει εδώ και τρεις μήνες περίπου λόγω της πανδημίας, και άνοιξε μόλις... χτες!
Άνοιξε... αλλά δεν είναι πια το σχολείο μου. Είναι ένα μέρος εχθρικό, γεμάτο απαγορεύσεις, σαν μια μεγάλη φυλακή... Δεν θα ξαναπάω! Δεν πρόκειται να ξαναπάω κάπου που με αντιμετωπίζουν σαν ζώο άρρωστο, έτοιμο να... κολλήσει και άλλους, ένα ον άξιο για απομόνωση, έναν ισοβίτη που δεν θέλει κανείς να συναναστρέφεται!
Δεν θα με πείραζε τόσο εάν υπήρχε ανάγκη για τόση δυστυχία. Αλλά σε έναν πληθυσμό έντεκα εκατομμυρίων ανθρώπων (στον οποίο προσθέστε παρακαλώ και τους παράνομους μετανάστες - προσθέστε όποιον αριθμό εσείς θέλετε...) έχουμε δύο κρούσματα κοροναϊού μόνο... η κατάσταση δεν εξηγείται. Σημειώστε επίσης πως στα σημερινά νέα γράφουν με μεγάλα γράμματα: "μήπως η εξάπλωση του κορονοϊού είναι κρυφή;" για ακόμη μεγαλύτερη τρομοκρατία...
Βλέπω με τα δικά μου μάτια... και αρνούμαι να γυρίσω πίσω σε ένα σχολείο που με... υποπτεύεται, αρνούμαι να ζήσω σε έναν μικρόκοσμο που παρανοεί... όταν τα αεροπλάνα, τα καταστήματα, τα λεωφορεία είναι πιο φιλικά για μένα... Δεν φεύγω εγώ από το σχολείο... Το σχολείο μου με διώχνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου