Οι "ταπεινοί" χριστιανοί του σήμερα...

 Πείτε μου σας παρακαλώ: έχει αλλάξει κάτι στην πίστη μας; Έχει αλλάξει μήπως νόημα και μορφή η χιλιοβασανισμένη αρετή της ταπείνωσης;

Ερωτώ επειδή βλέπω τους πιστούς χριστιανούς των ημερών μας να έχουν κάτι τεράστια, "ταπεινά" τζιπ και να τα οδηγούν με "ταπεινό" καμάρι, να περηφανεύονται για τις ξεχωριστές γνωριμίες που έχουν, για τα σπουδαία τους κατορθώματα, κυρίως σε ό,τι αφορά τα φοβερά και τρομερά πτυχία τα δικά τους ή των παιδιών και εγγονών τους, να μην παίρνουν ανάσα όταν μιλάνε για να μην αφήσουν τον συνομιλητή τους να μιλήσει κι αυτός (αφού κατά βάθος θέλουν ακροατήριο, όχι διάλογο), να περηφανεύονται για την αρρωστημένη φιλακολουθία τους και γενικώς να είναι τόσο ερωτευμένοι με τον εαυτό τους, που όταν δουν κάποιον άλλον να κάνει ή να έχει κάτι που δεν κάνουν ή δεν έχουν οι ίδιοι, να μην ησυχάζουν μέχρι να το αποκτήσουν ενώ παράλληλα δείχνουν με κάθε τρόπο πως δεν τον ζηλεύουν.

Αφού είναι τόσο σπουδαίοι και μορφωμένοι οι σημερινοί χριστιανοί όμως, αναρωτιέμαι: γιατί υπάρχει τόση απομάκρυνση του λαού από την Εκκλησία; Γιατί υπάρχει τόση απομόνωση; Πού είναι η χριστιανική αγάπη; Γιατί δεν έχει εξαπλωθεί στην κοινωνία; Μήπως τελικά αποτύχαμε;

Εύχομαι καλά Χριστούγεννα σε όλους. Στους πιστούς με τις "ταπεινές" λιμουζίνες που θα πάνε στην εκκλησία με κατεβασμένο κεφάλι για να δείξουν την ταπείνωσή τους... μπορεί και να μην χαιρετίσουν κανέναν, γιατί εκείνη την ώρα προσεύχονται... εκτός κι αν είναι κάποιος σπουδαίος...

Καλά Χριστούγεννα και στην "γυναικούλα" της Εκκλησίας που τόσο έχει υποτιμηθεί από τους έξυπνους της εποχής μας... Εκείνη που θα πάει το πρόσφορο και θα καθίσει σε μια γωνιά να περιμένει να κοινωνήσει. Και μετά θα γυρίσει σπίτι της να μαγειρέψει, να συγυρίσει, να διαβάσει τα παιδιά ή τα εγγόνια και να πέσει να κοιμηθεί με στενοχώρια γιατί δεν έκανε πολλή προσευχή σήμερα, δεν πρόλαβε να διαβάσει κάποιο ψυχωφέλιμο βιβλίο, ούτε να προσευχηθεί από το Μηναίο, την Παρακλητική, το Θεοτοκάριο... Έχει μόνο κάτι μικρά εγκόλπια με την παράκληση και τους χαιρετισμούς... Θα την πάρει ο ύπνος με το κομποσκοίνι στο χέρι, και κανείς από τους σπουδαίους του κόσμου τούτου δεν θα νοιαστεί αν θα ξυπνήσει ή αν θα κοιμηθεί για πάντα τον ύπνο του δικαίου... γιατί είναι μια αληθινά ταπεινή γυναικούλα, που την ξέρει μόνο ο Θεός και οι δικοί της άνθρωποι...

Η νεοορθοδοξία μας διδάσκει μια νέα ταπείνωση... Την ταπείνωση της αυτοπροβολής, τις φιλαυτίας και της φιλαρχίας... του σόου και της επιτυχίας...

Αληθινή ταπείνωση, είχε πει ο μακαριστός Χριστόδουλος, είναι να ξέρεις τον εαυτό σου... να πηγαίνεις δηλαδή (λέω εγώ) μέχρι εκεί που μπορείς να φτάσεις, ώστε ούτε να κρύψεις το τάλαντο, ούτε και να χάσεις την ψυχή σου αδιαφορώντας για τα πάθη σου... να μην κρίνεις τους άλλους κουνώντας το δάχτυλο, να μην πετάς ωραία υπονοούμενα, να είσαι αληθινός, αγέρωχος, ελεύθερος... 

Αλλά φυσικά αυτό είναι δύσκολο... Ας μας ελεήσει όλους ο Θεός... Εμείς ας κάνουμε λίγη προσευχή και ας προσέξουμε να μην γίνουμε σαν το ανέκδοτο με κείνον που ξυπνάει κάθε πρωί και λέει μπροστά στον καθρέπτη "Χριστέ μου, σ' ευχαριστώ που με έκανες όμορφο, έξυπνο και... ταπεινόφρονα"!