Πήραν την Πόλιν, πήραν την!

Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
με τετρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυό καμπάνες.
Κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,
κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.
Να μπούνε στο Χειρουβικό και να ’βγει ο βασιλέας,

Φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:
«Πάψατε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια,
παπάδες πάρτε τα ιερά, και σεις κεριά σβηστήτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψη.
Μόν’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να ’ρθούν τρία καράβια,
το ’να να πάρει το Σταυρό και τ’ άλλο το Βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο, την Άγια Τράπεζά μας,
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν».

Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες.
«Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζης,
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θά'ναι»।

Μακάρι! Γιατί η Πόλη των ονείρων μας, της νοσταλγίας μας, του έθνους μας η πρώτη πόλη, η γλυκιά η αγαπημένη, είναι ακόμη σκλάβα। Δε λευτερώθηκε ποτέ। Ο Βόσπορος, ο Κεράτιος, η θάλασσα του Μαρμαρά, η Αγιά Σοφιά, τα μοναστήρια μας, το Πατριαρχείο είναι ακόμα σκλαβωμένα। Και περιμένουν τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά να ξυπνήσει। Άμποτε!

Παιδιά και Παιδεία

Είναι αλήθεια πως στην εποχή μας γονείς και καθηγητές φροντίζουν να πάρουν τα παιδιά μόρφωση ζηλευτή। Εγκύκλιες σπουδές, γυμναστήρια, φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, χοροί και βέβαια ηλεκτρονικούς υπολογιστές। Αργότερα μια θέση στα ΑΕΙ, σπουδές στο εξωτερικό, και ότι άλλο ποθήσει η καρδιά του σύγχρονου εραστή της γνώσης।
Με αυτά τα δεδομένα η εκπαίδευση στις μέρες μας ανθεί και όποιος ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτήν βγαίνει κερδισμένος। Η "παιδεία" βλέπετε, ξεκινά από μικρή ηλικία।

Όμως, μήπως έχουμε ξεχάσει κάτι; Μήπως η αγωγή γνώσεων και μόνο δεν αποτελεί παρά μία μόνο παράμετρο στην αγωγή των παιδιών;

Αν ανοίξουμε τώρα το λεξικό θα δούμε πως στη λέξη Παιδεία συναντώνται τόσο η παροχή γνώσεων, η πληροφόρηση, η εκπαίδευση σε έναν επιστημονικό τομέα, όσο και η αγωγή। Η προαγωγή δηλαδή του νεαρού ατόμου σε άνθρωπο ευσυνείδητο, με υγιή συναισθηματικό κόσμο και ωφέλιμη σκέψη, αγάπη για τα ιδανικά και σεβασμό στον πολιτισμό। Παιδεία δηλαδή είναι η διαμόρφωση του παιδιού σε έναν ολοκληρωμένο ενήλικα, με ό,τι προϋποθέτει αυτή η διαδικασία και όχι μόνο ένα οργανωμένο πληροφοριοδοτικό σύστημα. (...)
Για την κατάσταση της σημερινής νεολαίας δε φταίνε ασφαλώς οι νέοι। Ο καινούριος άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο είναι δεκτικός στα μηνύματα του περιβάλλοντός του και ασφαλώς δεν ευθύνεται ο ίδιος για την κουλτούρα που θα του δώσει, για την αγωγή που θα του παρέξει το περιβάλλον αυτό। Έτσι λοιπόν, για τη σημερινή κατάντια της παιδείας ευθύνονται οι μεγάλοι। Οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι κηδεμόνες, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι παιδαγωγοί। Όλοι αυτοί που κοιτούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους, σε ό,τι αφορά τη γνώση και όχι την παιδεία.

Χρήσιμο θα ήταν να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να βάλουμε όλοι ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της παιδείας। Ο καθένας μας από τη θέση που κατέχει। Να προβάλλουμε εποικοδομητικά προγράμματα στην τηλεόραση και όχι γελοία। Να διδάσκουμε με το παράδειγμά μας πολιτισμό και όχι περιθωριοποίηση σε ό,τι αφορά την συμπεριφορά μας। Να είναι δηλαδή συμπεριφορά ανθρώπων που ζουν σε ένα οργανωμένο κοινωνικό σύνολο με κανόνες, ήθη, νόμους।

Να πιστεύουμε στα ιδανικά και να τα μεταδίδουμε στα παιδιά μας। Καλό θα ήταν να μιλήσουμε στους νέους και αγια την άλλη ζωή। Αυτή που αρχίζει όταν τελειώνει η παρούσα। Θα τους δώσουμε έτσι προοπτική αιωνιότητας και αυτό από μόνο του είναι πηγή χαράς και αισιοδοξίας।
Ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, τις ευθύνες μας ας φορτώσουμε στους ώμους και ας μην παραπονιόμαστε διαρδώς για την κατάντια της νεολαίας। Ας σκεφτούμε την έννοια της παιδείας και ας την κάνουμε πράξη। Πρόκειται για θέμα ζωτικής σημασίας για τα παιδιά και για το μέλλον। Ας ξεικινήσει ο καθένας από τη δική του οκογένεια।

Όπως αναφέρει άλλωστε μια κινεζική παροιμία: "Μην παραπονιέσαι διαρκώς για το σκοτάδι। Άναψε ένα κερί"!

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό " Ο κόσμος της Ελληνίδος"।

Πού πήγαν οι Έλληνες;

Αναρωτιέμαι συχνά πού πήγαν οι Έλληνες। Ο λαός μας, που αγαπούσε την πατρίδα του, που έκανε το σταυρό του σαν άκουγε την καμπάνα να χτυπά, που δάκρυζε μπροστά στη σημαία του, που χαμογελούσε κάθε φορά που αντίκρυζε την ιστορία του। Αναρωτιέμαι πού πήγε αυτός ο λαός που μύριζε πασχαλιά την Άνοιξη, που μεγάλωνε στον κόρφο του έναν Ελύτη για να εξυμνεί τις ομορφιές του, έναν Σεφέρη για να προβληματίζεται με τις ιδιομορφίες του, μια Αντιγόνη, μια Σουλιώτισσα, μια μάνα της Πίνδου που πέθαινε για την τιμή, την πίστη, την ιδέα।

Πού πήγαν οι Έλληνες; Αυτοί που σέβονταν τα ιερά και τα όσια της φυλής, που τιμούσαν την Παναγιά και στο πρόσωπό της έβλεπαν τη μάνα τους, την αδερφή τους, τη γυναίκα τους। Πού πήγαν οι Έλληνες που ζούσαν με την ελευθερία ή για την ελευθερία; Εκείνοι που έγραφαν έπη και έσκυβαν μπροστά τους οι ξένες φυλές και τους προσκυνούσαν; Πού πήγαν οι Έλληνες που έδωσαν τα φώτα του πνεύματος και του πολιτισμού στον κόσμο;

Εχθές βρέθηκα σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα। Κόσμος πολύς έκανε τα ψώνια του αφηνιασμένος, το βουητό και η υπερκινητικότα, η ένταση και η άγρια χαρά του καταναλωτισμού ήταν διάχυτη, ο εκνευρισμός το ίδιο। Κάπου εκεί στα ταμεία έφτασε στ'αυτιά μου μια φωνή "Μάνα, από δω"। "Μάνα"! Πόσα χρόνια είχα να ακούσω αυτή τη λέξη, ούτε κι εγώ δεν γνωρίζω। Με γύρισε πίσω χρόνια πολλά, θυμήθηκα τα χωριά της πατρίδας μας, την απλότητα και την καλοσύνη στα μάτια των αγράμματων πολλές φορές ανθρώπων, των πονεμένων μιας αλλοτινής εποχής που είχε την αγάπη και την έννοια για καλύτερες μέρες στα μάτια και στην καρδιά, όχι στο στόμα ή στο προτοφόλι।

Γύρισα και κοίταξα ποιος είχε μιλήσει। Ήταν ένας νεαρός άντρας, φτωχόπαιδο σαφώς। Ένας νεαρός άντρας της δουλειάς από κείνους που σίγουρα δεν αρέσουν στις σημερινές παρέες, αφού δεν είναι ούτε πολύ ωραίοι, ούτε πολύ κομψοί, ούτε πολύ εκθηλυσμένοι। Δεν κάνουν σαχλά αστεία, ούτε κυκλοφορούν με μοδάτα ρούχα, ούτε έχουν φίλους επώνυμους। Ήταν ένας απλός Έλληνας -όχι μετανάστης- που μίλησε στη μάνα του με τ'όνομά της το παλιό, το ελληνικό। Την είπε απλά κι ανεπιτήδευτα "μάνα"। Και μέσα σ'αυτά τα τέσσερα γράμματα έκλεισε όλη την αγάπη και τον πόνο του ενός στον άλλο που χαρακτήριζε την ελληνική οικογένεια για αιώνες।

Γιατί αν έχει κάποιες αξίες αυτή η φυλή από την σύστασή της και την ύπαρξή της μέσα στις χιλιετίες της ζωής της αυτές είναι το δίχως άλλο η τιμή στην πατρίδα, η αγάπη στην οικογένεια, ο σεβασμός στα θεία। Βλέπετε, τίποτα από όλα αυτά να υπάρχει και να επικρατεί στη σημερινή Ελλάδα; Εκτός από κάποιους λίγους που οι άλλοι τους δείχνουν με το δάχτυλο σαν ωραίους τρελούς;
Για αυτό ρωτώ ξανά και ξανά: Πού πήγαν οι Έλληνες; Πού πήγαν οι Έλληνες να πάω κι εγώ να τους συναντήσω; Γιατί αυτοί όλοι που παριστάνουν τους νεοέλληνες και βγαίνουν στα κανάλια και κάνουν τους ωραίους, και επηρεάζουν και αποπροσανατολίζουν το λαό που ζητάει απεγνωσμένα ιδέα και ελπίδα είναι άνθρωποι άλλης φυλής και κουλτούρας και συνήθειας।
Γι'αυτό ρωτώ: Πού πήγαν οι Έλληνες;