Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
με τετρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυό καμπάνες.
Κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,
κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.
Να μπούνε στο Χειρουβικό και να ’βγει ο βασιλέας,
Φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:
«Πάψατε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια,
παπάδες πάρτε τα ιερά, και σεις κεριά σβηστήτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψη.
Μόν’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να ’ρθούν τρία καράβια,
το ’να να πάρει το Σταυρό και τ’ άλλο το Βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο, την Άγια Τράπεζά μας,
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν».
Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες.
«Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζης,
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θά'ναι»।
Μακάρι! Γιατί η Πόλη των ονείρων μας, της νοσταλγίας μας, του έθνους μας η πρώτη πόλη, η γλυκιά η αγαπημένη, είναι ακόμη σκλάβα। Δε λευτερώθηκε ποτέ। Ο Βόσπορος, ο Κεράτιος, η θάλασσα του Μαρμαρά, η Αγιά Σοφιά, τα μοναστήρια μας, το Πατριαρχείο είναι ακόμα σκλαβωμένα। Και περιμένουν τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά να ξυπνήσει। Άμποτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου