"Ο βασιλιάς είναι γυμνός"

Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία...
και δεν μιλάει κανείς...

ούτε οι άνθρωποι με τα χρυσά στέμματα στο κεφάλι

και τις μακριές κάπες

που τις κρατάνε χίλιοι παρατρεχάμενοι,

ούτε εκείνοι με τα γυαλιά

και τους φακέλους, οι γραμματιζούμενοι λέω,

με τα μεγάλα διπλώματα

και τους παχυλούς μισθούς...

Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία...

και δεν μιλάει κανείς...

ούτε εκείνοι που συχνάζουν σε κτίρια με κολώνες,

χρυσές λεπτομέρειες και όμορφες ζωγραφιές...

Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία...

και δεν μιλάει κανείς...

ούτε καν οι άνθρωποι με τα μαύρα ρούχα

και τα σκυμμένα κεφάλια...

Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία,

και δεν μιλάει κανείς...

Είναι όλοι με το στόμα μανταλωμένο,

σφιχτό.

Με ένα τεράστιο Χ κολλημένο πάνω του.

Και το Χ αυτό μεγαλώνει κι άλλο, 

περνάει στο κεφάλι και το καλύπτει

σαν κράνος προστασίας από αυτό που παλιά,

πολύ παλιά,

ονομάζαμε Ελευθερία...

Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία...

και δεν μιλάει κανείς...

πώς να μιλήσουν με το στόμα φιμωμένο και μπουκωμένο;

Μόνο ένα μικρό παιδί,

αυτό που κάποτε φώναξε

"Ο βασιλιάς είναι γυμνός"

κι αρνήθηκε να μεγαλώσει,

να βάλει το μεγάλο Χ στο στόμα του

και να μοιάσει στους άλλους,

τριγυρνάει ανάμεσα μας και μέσα μας

φωνάζοντας "Ο βασιλιάς είναι γυμνός"

"Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία"...

Αυτό το μικρό παιδί χρόνια τώρα το κυνηγάνε

προσπαθούν να το πιάσουν και με την βία να το μπουκώσουν

και να το μανταλώσουν

μα αυτό ξέφυγε...

περιπλανιέται στα σπίτια και κάθεται πάνω στα κράνη προστασίας,

σκύβει και φωνάζει τα βράδια

"Ο βασιλιάς είναι γυμνός"

"Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία"

έτσι, για να δώσει μιαν ελπίδα

ότι δεν φιμώθηκε για πάντα η Αλήθεια...

και κάποιοι το ακούνε

και το καταλαβαίνεις από τα δάκρυα

που κυλάνε καμιά φορά, έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, στα μάγουλα...