Βιβλία για την εθνικοθρησκευτική μας εορτή!

                          Βιβλία μου για την εθνική και θρησκευτική εορτή της 25ης Μαρτίου.

Και στην εφημερίδα...

Ο "Κωνσταντής, ο γενίτσαρος που δεν ξέχασε" διαφημίστηκε χθες στην εφημερίδα "ορθόδοξη αλήθεια" και συγκεκριμένα στην ένθετη παιδική εφημερίδα "ορθόδοξα προσωπάκια". Ευχαριστούμε πολύ τις εκδόσεις Σαΐτη και την εφημερίδα για αυτό. Ελπίζουμε η ιστορία του Κωνσταντή να ταξιδέψει σε περισσότερες βιβλιοθήκες και να συντροφέψει περισσότερα παιδιά και εφήβους στον καθημερινό τους αγώνα για να μην ξεχάσουν την πίστη τους και την παράδοσή τους μέσα στον τυφώνα που ονομάζεται παγκοσμιοποίηση...

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΑ ΡΩΣΙΚΑ!

 

Το αγγελάκι μας ταξιδεύει στους ορθόδοξους ρωσόφωνους λαούς. Εύχομαι όλα τα παιδάκια που θα διαβάσουν το βιβλίο σε όποια γλώσσα (αγγλικά, ελληνικά ή ρώσικα) να αγαπήσουν λίγο  περισσότερο τον άγγελό τους! Οι εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας έχουν επιμεληθεί την μετάφραση. Ευχαριστώ πολύ όλους όσους συνεργάστηκαν για αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα!

Κωνσταντής!

Το βιβλίο μου Κωνσταντής, ο γενίτσαρος που δεν ξέχασε, κυκλοφορεί σε νέα μορφή από τις εκδόσεις Σαΐτη, εμπλουτισμένο με ιστορικά στοιχεία και βελτιωμένο. Η εικονογράφηση μας βοηθά να μεταφερθούμε στην εποχή της Τουρκοκρατίας, όπου βαθύ σκοτάδι πλάκωνε το σκλαβωμένο έθνος μας. Ο Κωνσταντής είναι ένα ελληνόπουλο που περνά μια μεγάλη περιπέτεια και καταφέρνει να βγει από αυτήν λαβωμένος αλλά νικητής.
Το συγκεκριμένο βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά της προεφηβείας και της εφηβείας και υπόσχεται να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον από τις πρώτες έως τις τελευταίες σελίδες.
Η εικονογράφηση ανήκει στον Σταμάτη Μπονάτσο. Θα το βρείτε σε όλα τα χριστιανικά και τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία και φυσικά στο Κάστρο στην τιμή των 9,50 μόνο.

Για περισσότερα πάτησε εδώ: http://ntasiou.blogspot.gr/2015/04/blog-post_6.html

Σκέψεις για την πατρίδα μας!...

Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Ρίγησε η ραχοκοκαλιά μου από τον φόβο και τα μάτια μου παλεύουν να μείνουν ανοιχτά στην καταιγίδα που έρχεται. Χοντρές σταλαγματιές ιδρώτα πέφτουν από το μέτωπο της ψυχής μου. Δεν κρύβομαι πια. Το λέω ανοιχτά: Φοβάμαι. Φοβάμαι που βαφτίσαμε σωστή και αθώα την κάθε ανωμαλία, που ορδές βαρβάρων (και δεν εννοώ τους δύστυχους που παλεύουν να γλιτώσουν από τον πόλεμο) έρχονται για να στοιχειώσουν την ήδη κουρσεμένη από μέσα μικρή πατρίδα μας! Φοβάμαι για τους συμπατριώτες μας που μετρούν και το δίφραγκο, φτωχοί, ξεδοντιασμένοι από το φάντασμα της κρίσης.

Μα πιότερο φοβάμαι το δρόμο. Το πού πάμε. Την κατεύθυνση. Θαρρώ έχω χαθεί. Στα "μην φοβάσθε", "τα ελέγχουμε όλα", "όλα είναι υπό έλεγχο", "μην ανησυχείτε", "ξέρουμε τι κάνουμε" και τα υπόλοιπα παρόμοια.

Ευτυχώς, που πάνω από όλα και από όλους υπάρχει ο πολυαγαπημένος μου Χριστός. Και "ει ο Θεός μεθ'ημών, ουδείς καθ'ημών".

Όμως ο Θεός είναι μαζί μας; Αυτό είναι που προβληματίζει την ψυχή μου. Γιατί ο Θεός συγχωρεί τους μετανιωμένους. Όμως εμείς μετανιώνουμε; Ή συνεχίζουμε να τραβάμε τον δρόμο της παρακμής και του σίγουρου χαμού χωρίς να κοιτάζουμε μήπως κάναμε λάθος; Και μένουμε ανόητα δεμένοι στο λάθος  που μας αρκεί αν είναι μόδα;