Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Ρίγησε η ραχοκοκαλιά μου από τον φόβο και τα μάτια μου παλεύουν να μείνουν ανοιχτά στην καταιγίδα που έρχεται. Χοντρές σταλαγματιές ιδρώτα πέφτουν από το μέτωπο της ψυχής μου. Δεν κρύβομαι πια. Το λέω ανοιχτά: Φοβάμαι. Φοβάμαι που βαφτίσαμε σωστή και αθώα την κάθε ανωμαλία, που ορδές βαρβάρων (και δεν εννοώ τους δύστυχους που παλεύουν να γλιτώσουν από τον πόλεμο) έρχονται για να στοιχειώσουν την ήδη κουρσεμένη από μέσα μικρή πατρίδα μας! Φοβάμαι για τους συμπατριώτες μας που μετρούν και το δίφραγκο, φτωχοί, ξεδοντιασμένοι από το φάντασμα της κρίσης.
Μα πιότερο φοβάμαι το δρόμο. Το πού πάμε. Την κατεύθυνση. Θαρρώ έχω χαθεί. Στα "μην φοβάσθε", "τα ελέγχουμε όλα", "όλα είναι υπό έλεγχο", "μην ανησυχείτε", "ξέρουμε τι κάνουμε" και τα υπόλοιπα παρόμοια.
Ευτυχώς, που πάνω από όλα και από όλους υπάρχει ο πολυαγαπημένος μου Χριστός. Και "ει ο Θεός μεθ'ημών, ουδείς καθ'ημών".
Όμως ο Θεός είναι μαζί μας; Αυτό είναι που προβληματίζει την ψυχή μου. Γιατί ο Θεός συγχωρεί τους μετανιωμένους. Όμως εμείς μετανιώνουμε; Ή συνεχίζουμε να τραβάμε τον δρόμο της παρακμής και του σίγουρου χαμού χωρίς να κοιτάζουμε μήπως κάναμε λάθος; Και μένουμε ανόητα δεμένοι στο λάθος που μας αρκεί αν είναι μόδα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου