ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Τ'όχημα τρέχει στη διαδρομή του.
Απ'τη μια μεριά οι κάμποι.
Απέραντοι, μονότονοι, κουραστικοί.
Το ίδιο χώμα, το ίδιο φως, το ίδιο θέαμα.
Απ'την άλλη πλευρά τα βουνά.
Πανύψηλα, θεόρατα, κορφές γεμάτα.
Διαφορετικό το χώμα, το φως και το θέαμα.
Τ'όχημα φτάνει στη διασταύρωση.
Εδώ, οφείλεις μιαν επιλογή.

Προς τους κάμπους, ο δρόμος είναι πλατύς, ανοιχτός και σίγουρος.
Μόνο που τα στάχυα είναι πάντα τα ίδια.
Κι ο άνεμος, η βροχή, ο ήλιος ποτέ δεν αλλάζουν όψη,
στις κίτρινες μέρες ή στις κίτρινες νύχτες.
Στο τέλος-τέλος,
η σιγουριά καταντά ρουτίνα
και η ρουτίνα απελπισία.
Η απελπισία μοναξιά.
Κι είναι τόσο τραγικό να νιώθεις μόνος σ'ένα γεμάτο κάμπο!

Προς τα βουνά, ο δρόμος είναι στενός, ανηφορικός κι επικίνδυνος.
Μόνο που οι κορφές δεν είναι ποτέ οι ίδιες.
Όσο στα ύψη σκαρφαλώνεις, η θέα αλλάζει.
Τ'όραμα γίνεται πανόραμα!
Στην πιο ψηλά κορφή, πιάνεις τον ήλιο,
αγγίζεις τον Θεό, αγκαλιάζεις τον κόσμο!
Νιωθεις αγέραστος, δυνατός
και ίσως αξιοπρεπής,
που ο ίλιγγος της δειλίας δεν σε πλησίασε
απειλητικά,
εκεί, στη διασταύρωση.
Μετά κι αν ήρθε, ήταν αδύναμος, χλωμός,
κι ανάξιος να σε βλάψει.

Το παιχνίδι λοιπόν παίζεται εκεί.
Στο σταυρό του δρόμου
ή, στο δρόμο του σταυρού.

[Από τη συλλογή μου "Στο φως", Αθήνα 1997]