Σκέψεις

 Πόσο σκληρός και αδιάφορος ο κόσμος...
πόσο δόλιος... πόσο αναπάντεχα συμφεροντολόγος...

πόσο οδυνηρά υποκριτής και αμείλικτα συνένοχος...

 

"Ο βασιλιάς είναι γυμνός"

Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία...
και δεν μιλάει κανείς...

ούτε οι άνθρωποι με τα χρυσά στέμματα στο κεφάλι

και τις μακριές κάπες

που τις κρατάνε χίλιοι παρατρεχάμενοι,

ούτε εκείνοι με τα γυαλιά

και τους φακέλους, οι γραμματιζούμενοι λέω,

με τα μεγάλα διπλώματα

και τους παχυλούς μισθούς...

Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία...

και δεν μιλάει κανείς...

ούτε εκείνοι που συχνάζουν σε κτίρια με κολώνες,

χρυσές λεπτομέρειες και όμορφες ζωγραφιές...

Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία...

και δεν μιλάει κανείς...

ούτε καν οι άνθρωποι με τα μαύρα ρούχα

και τα σκυμμένα κεφάλια...

Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία,

και δεν μιλάει κανείς...

Είναι όλοι με το στόμα μανταλωμένο,

σφιχτό.

Με ένα τεράστιο Χ κολλημένο πάνω του.

Και το Χ αυτό μεγαλώνει κι άλλο, 

περνάει στο κεφάλι και το καλύπτει

σαν κράνος προστασίας από αυτό που παλιά,

πολύ παλιά,

ονομάζαμε Ελευθερία...

Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία...

και δεν μιλάει κανείς...

πώς να μιλήσουν με το στόμα φιμωμένο και μπουκωμένο;

Μόνο ένα μικρό παιδί,

αυτό που κάποτε φώναξε

"Ο βασιλιάς είναι γυμνός"

κι αρνήθηκε να μεγαλώσει,

να βάλει το μεγάλο Χ στο στόμα του

και να μοιάσει στους άλλους,

τριγυρνάει ανάμεσα μας και μέσα μας

φωνάζοντας "Ο βασιλιάς είναι γυμνός"

"Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία"...

Αυτό το μικρό παιδί χρόνια τώρα το κυνηγάνε

προσπαθούν να το πιάσουν και με την βία να το μπουκώσουν

και να το μανταλώσουν

μα αυτό ξέφυγε...

περιπλανιέται στα σπίτια και κάθεται πάνω στα κράνη προστασίας,

σκύβει και φωνάζει τα βράδια

"Ο βασιλιάς είναι γυμνός"

"Σήμερα στεφανώνεται η αμαρτία"

έτσι, για να δώσει μιαν ελπίδα

ότι δεν φιμώθηκε για πάντα η Αλήθεια...

και κάποιοι το ακούνε

και το καταλαβαίνεις από τα δάκρυα

που κυλάνε καμιά φορά, έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, στα μάγουλα...

Αντικειμενική Δημοσιογραφία

Ο τίτλος περιγράφει κάτι που δεν υπάρχει. Αντικειμενική Δημοσιογραφία και ανεξάρτητη έχουμε να δούμε καιρό, αν είδαμε ποτέ... Ναι, ο δημοσιογράφος είναι άνθρωπος με ιδεολογία προσωπική και φιλοσοφία ζωής και επηρεάζεται από τα τεκταινόμενα. Ναι. Αλλά, ως καλός δημοσιογράφος θα έπρεπε να μεταδίδει την είδηση και μόνο την είδηση, κατά το δυνατόν χωρίς προσωπικά σχόλια και περιγραφές, κοσμητικά επίθετα και άλλα. Δουλειά του είναι να μας μεταφέρει την είδηση και να κρίνουμε εμείς. Όχι να κατευθύνει την κοινή γνώμη εκεί που θέλει αυτός και ο εργοδότης του... Γιατί όταν σε μια είδηση γράφει δίπλα π.χ. νοσταλγοί του παρελθόντος, παραλήρημα, γραφικός, κ.ά. αμέσως επηρεάζει μία ανυποψίαστη κοινωνία. Εάν δε, το επαναλάβει χίλιες φορές, τότε μιλάμε για πλύση εγκεφάλου... Η εμμονική επανάληψη ενός θέματος μόνο από την μία όψη του νομίσματος δεν είναι δημοσιογραφία.

Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε εποχή παρακμής. Πώς θα μπορούσε η δημοσιογραφία να διαφέρει; Αλλά από το υποκειμενικό ανθρώπινο στοιχείο του δημοσιογράφου μέχρι αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, την απόρριψη μιας ολόκληρης μερίδας της κοινωνίας, την θυσία της στους σκοπούς κάποιου αόρατου συστήματος που απορρίπτει την πλειοψηφία, απέχει πολύ. Πάρα πολύ. Γιαυτό, παρακαλώ, κλείστε τις τηλεοράσεις. Διαβάστε τις ειδήσεις έστω και επιγραμματικά από το διαδίκτυο και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Μάθετε και τα παιδιά σας να σκέφτονται και να κρίνουν. Να βλέπουν με τα δικά τους μάτια και όχι τυφλά να ακολουθούν μια γραμμή που τους παρέχεται αρρωστημένα και δόλια.