"Ψώνια", κόμπλεξ και άλλα...

 Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Αλλά έχουμε ξεφύγει πολύ... Παριστάνουν τους συγγραφείς άνθρωποι βαθιά αμόρφωτοι και σίγουρα αγράμματοι, επειδή έχουν τα χρήματα να δώσουν το κείμενό τους για επιμέλεια και έκδοση. Και περιφέρονται ως σπουδαίοι συγγραφείς που ταράζουν τα λιμνάζοντα νερά της λογοτεχνίας, κάνουν παρουσιάσεις και γενικά "ψωνίζονται" όπως είναι η προσφιλής έκφραση των καιρών. 

Δεν γνωρίζω ποια είναι η ψυχολογική τους κατάσταση, το βαθύ σύμπλεγμα που τους ωθεί να γράψουν ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο συχνά από την χρόνια αμαρτωλή ζωή τους, αλλά μου θυμίζει άθελά μου εκείνον τον κοντό άνθρωπο που γνωρίζω (κάτω από 1,50 μέτρο) που επιμένει να παίζει μπάσκετ! 

Ξέρω την αντίδραση μερικών: θα πείτε, ο καθένας θα πρέπει να κάνει ό,τι θέλει και ό,τι τον ικανοποιεί. Το θέμα μου είναι γιατί να τον ικανοποιεί κάτι στο οποίο εκ των πραγμάτων δεν είναι καλός. Ο παρουσιαστής ειδήσεων που ψευδίζει, η ηθοποιός που δεν έχει κανένα απολύτως ταλέντο στην υποκριτική - απλά είναι όμορφη να την βλέπεις, όχι να την ακούς (!), ο γιατρός που είναι ένας κακός γιατρός γιατί το κίνητρό του ήταν τα χρήματα ή οι γονείς του που τον έσπρωξαν στην ιατρική... όλα αυτά συνθέτουν μια ψεύτικη κοινωνία. Και αν το πράγμα σταματούσε εκεί, δεν θα πείραζε και τόσο που κάποιοι έκαναν αυτό που ήθελαν...

Το θέμα είναι ότι επηρεάζουν κόσμο... είμαστε όλοι αλληλένδετοι και αλληλεπιδρούμε γιατί αυτός είναι και ο σκοπός της σύστασης της κοινωνίας... εάν ο κατ' ευφημισμόν συγγραφέας θαμπώσει και συγχύσει τους αναγνώστες που τον θαυμάζουν, εάν ο γιατρός διαγνώσει λανθασμένα... εάν δεν ψυχαγωγείσαι βλέποντας μια σειρά ή έναν αγώνα και δεν καταλαβαίνεις "τις πταίει..." τότε η κοινωνία της οποίας είσαι μέλος νοσεί... και μέσα σε ένα νοσηρό περιβάλλον, ασθενείς κι εσύ...

Πρόσφατα είχα μια συνομιλία με έναν διαδικτυακό φίλο. Για την απαράδεκτη κατάσταση της ελληνικής τηλεόρασης. Εγώ παρακολουθώ πια μόνο ξένες παραγωγές και κυρίως βρεττανικές, που συνδυάζουν την ποιότητα με την τηλεθέαση. Μου απάντησε πως κι εδώ υπάρχουν ωραίες ιδέες, σενάρια, άνθρωποι, απλά χρειάζεται οργάνωση... Μέχρι να οργανωθούμε εμείς λοιπόν, οι άλλοι είναι διακόσια χρόνια μπροστά... οργανωμένοι, αξιοκρατικοί κατά το δυνατόν και με αποτέλεσμα πολύ ανώτερο του ικανοποιητικού...

Παράκληση, τέλος, σε όλους: Βρείτε τι σας ευχαριστεί στο οποίο να είστε και καλοί, οικοδομήστε πάνω σε αυτό, ερευνήστε, σπουδάστε, οργανώστε και πετύχετε. Και σκεφτείτε κάποτε και τους άλλους...