Όσοι έχετε παιδιά στα σχολεία και κυρίως στις μεγαλύτερες τάξεις, θα γνωρίζετε ασφαλώς την κατάσταση που επικρατεί. Και δεν μιλάω για το θέμα του κορονοϊού. Μιλάω για το επίπεδο το ηθικό που θα έπρεπε να μας προβληματίζει όλους κι όμως εμείς κοιτάζουμε αδιάφορα προς την άλλη κατεύθυνση, δικαιολογώντας την συμπεριφορά μας με το γνωστό "παιδιά είναι, θα τα βρούνε"...
Το σημερινό σχολείο της μέσης εκπαίδευσης στην χώρα μας είναι ένα τεράστιο και καθημερινό φροντιστήριο αμαρτίας, στις δε μεγαλύτερες τάξεις μπορεί να χαρακτηριστεί ως εκπορνευτικό σύστημα. Δεν υπερβάλλω. Η ανοχή ή καλύτερα η έντονη προβολή της ομοφιλοφιλίας τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει το έντονο ενδιαφέρον των αγοριών και των κοριτσιών για το θέμα. Πολλά αγόρια και κορίτσια θέλουν να "πειραματιστούν" ενώ άλλα ήδη από το γυμνάσιο δηλώνουν με περηφάνια ενίοτε πως είναι γκέι (gay) ή μπάι (bisexual). Όταν το πράγμα φτάσει στα αυτιά των γονιών που φυσικά δουλεύουν ολημερίς και λίγο ασχολούνται με τα μεγαλωμένα (!) παιδιά τους είναι αργά. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αποδεχτούν την κατάσταση. Αυτό εξάλλου προτείνει και η κοινωνία. Τα παιδιά να αυτοπροσδιορίζονται!
Τα πράγματα δεν σταματούν εδώ. Υπάρχουν βιασμοί που δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας, εκτρώσεις, εφηβικές κυοφορίες κ.ά. καθώς τα πράγματα έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο από το παλιό "τα φτιάχνουμε;" Θέλει πολύ σθένος για κάποιο παιδί που έχει μεγαλώσει με ήθος να προσέρχεται κάθε μέρα σε ένα περιβάλλον όπου πρέπει να ανεχθεί ενδεχομένως το μπούλινγκ και/ή τις προτάσεις για σχέσεις είτε ετεροφυλικές, είτε ομοφυλικές.
"Σόδομα και Γόμορα" θα έλεγε η γνωστή ηθοποιός... Μαθαίνω ότι όπου νά ναι θα μπει και το μάθημα σεξολογίας σε ένα σχολείο που υποβιβάζει διαρκώς τα μαθήματα της ιστορίας και των θρησκευτικών... Ωραία θα περάσουν τα παιδιά μας που έτσι κι αλλιώς παρακολουθούν το μάθημα βιολογίας για το αναπαραγωγικό σύστημα στο γυμνάσιο με... κόπο: άλλοι γελούν, άλλοι ντρέπονται, άλλοι φαντάζονται...
Βγάλτε τον Χριστό και την Πατρίδα από την ζωή των παιδιών μας και αφήστε τα στην τύχη τους. Αυτό είναι το μήνυμα του σημερινού εκπαιδευτικού μας συστήματος. Το "παιδιά είναι, θα τα βρούνε" είναι μια φτηνή δικαιολογία για την αδιαφορία μας. Δεν θα βρούνε τον σωστό δρόμο ποτέ αν δεν τους τον δείξει κάποιος. Ή αν τον βρούνε κάποτε, θα έχουν εν τω μεταξύ ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ...
Σας παρακαλώ, πάρτε τα παιδιά σας από το χέρι και οδηγήστε τα στον οίκο του Θεού. Στείλτε τα στο κατηχητικό, χαρίστε τους βιβλία ψυχωφέλιμα. Για όνομα του Θεού, αγαπήστε τα παιδιά σας. Όχι μόνο την δουλειά σας. Έχουν μια ψυχή να σώσουνε τα καημένα και δεν τους μιλάει κανείς για το γεγονός ότι είναι αθάνατα. Δεν ζούνε για εδώ. Ο Χριστός ήρθε να μας διδάξει έναν τρόπο ζωής που όποιος τον ακολουθεί (κατά το δυνατόν), το Έλεος Του τον οδηγεί στον παράδεισο και στην αθανασία.
Γιατί λέμε με χαρά Χριστός Ανέστη; Ξέρουν τα παιδιά μας; Ή το μόνο που γνωρίζουν είναι να αλλάζουν ταίρι; Και φυσικά να μην ξεκολλάνε από τα κινητά τους και τις ομαδικές συζητήσεις που είναι πολύ κάτω του μετρίου... Και όμως, δεν φταίνε αυτά. Εμείς οι μεγαλύτεροι φταίμε που τα αφήσαμε να στενάζουν στην απομάκρυνση από τον Θεό... σε μια κόλαση όπου κυριαρχεί η έλλειψη επικοινωνίας του δημιουργήματος με τον Δημιουργό του...
Και τα αποτελέσματα θα αρχίσουν να φαίνονται χειρότερα στην επόμενη γενιά. Τότε θα χτυπάμε τα κεφάλια μας και θα αναπολούμε το σήμερα, λέγοντας "κάθε πέρσι και καλύτερα", αλλά θα είναι αργά... Μακάρι να αλλάξει η εκπαιδευτική κατεύθυνση και να φτιάχνουν ανθρώπους και όχι μόνο επιστήμονες μέσα στις τάξεις... Μακάρι η Εκκλησία να αποφασίσει να φτιάξει δικά της σχολεία... Δεν προτείνω να γυρίσουμε πίσω ή τουλάχιστον δεν προτείνω να κουβαλήσουμε τα λάθη του παρελθόντος στο μέλλον. Γιατί ξέρω πως έχουν συμβεί και λάθη μεγάλα, και παραδείγματα οδυνηρά που διώξανε ανθρώπους από τον δρόμο του Θεού... Με την γνώση όμως που μας δίνει αυτή η ιστορία και την ώθηση για την αναγκαιότητα ενός σύγχρονού χριστιανικού σχολείου που μας δίνει η τραγική σημερινή κατάσταση, ας προχωρήσουμε. Δεν έχουμε άλλον χρόνο...