Τι χάσαμε...

 Στο όνομα της υγείας, καταργήσαμε την ζωή. Στο όνομα της τρομοκρατίας, την ελευθερία.

Στο όνομα της γνώσης, χάσαμε την πίστη στον Θεό, στο όνομα της ειρήνης, χάσαμε τα εδάφη μας.

Στο όνομα του υπερανθρώπου, χάσαμε την ανθρωπιά μας, στον φόβο του θανάτου, χάσαμε τις ζωές μας...

Στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, τις απόψεις μας. Στο όνομα της μοντέρνας αντίληψης, την αλήθεια.

Αντικαταστήσαμε τις ιδέες με τα λεφτά, τα ιδανικά με την εξουσία, τους ήρωες με τους ανώμαλους, τους ανθρώπους με τα μηχανήματα, τον εκκλησιασμό με τον αθλητισμό.

Με λίγα λόγια, χάσαμε την ιδιότητα του ανθρώπου και γίναμε άτομα... Χάσαμε την χροιά του Έλληνα και γίναμε πολίτες του κόσμου...

Χάσαμε τις παραδόσεις μας στο όνομα του εκμοντερνισμού... Χάσαμε τα ήθη μας στο όνομα της απελευθέρωσης... χάσαμε τα έθιμά μας στο όνομα της παγκοσμιοποίησης... χάσαμε τον καιρό μας σε ψευδοφιλοσοφίες... χάσαμε τα πατήματά μας και ξεφύγαμε από το φως... μπλέξαμε σε κόσμους σκοτεινούς και δυσάρεστους...

Πήραμε από τους άλλους τα χειρότερα, όχι τα καλύτερα... γίναμε μύγες και όχι μέλισσες... χάσαμε την κρίση μας και δεν σκεφτόμαστε πια... μόνο αναπαράγουμε ανεγκέφαλα ό,τι μας σερβίρουν στο πιάτο...

Χάσαμε την λευτεριά μας και γίναμε δούλοι σε ένα σύστημα που ζητά από εμάς ακριβώς αυτό: να είμαστε όλοι ίδιοι και πειθαρχημένοι σε ένα σκοπό: να υπηρετούμε το σύστημα που θα μας παρέχει ασφάλεια για να επιβιώνουμε... Όχι φυσικά να ζούμε...

Ευχαριστούμε!

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Οι εκδόσεις Κάστρο ευχαριστούν τους αναγνώστες τους που τους εμπιστεύονται. Η Τόνια η χελώνα και το καβούκι της μόλις κυκλοφόρησε σε Β΄ έκδοση, ενώ οι Παρακλήσεις Νεοτέρων Ορθοδόξων Αγίων σε Γ΄έκδοση. Ευχαριστούμε. Συνεχίζουμε!

Να πεθάνεις αντρόπιαστος!

 Περίεργη ευχή, στ'αλήθεια! Και πόσο επίκαιρη...

 Ακούμε για ανθρώπους που είχαν μπει στην ζωή μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να χάνουν την υστεροφημία για την οποία πάσχιζαν οι αρχαίοι μας... να χάνουν την αξιοπρέπειά τους και πώς να ζήσεις χωρίς αξιοπρέπεια και τιμή... Ηθοποιοί που μας έκαναν και γελάσαμε,  καλλιτέχνες που μας ψυχαγώγησαν, πολιτικοί που θα μας πήγαιναν πιο μπροστά, αθλητικοί παράγοντες που βοηθούσαν... Και ξαφνικά, η αυλαία έπεσε, ο βασιλιάς είναι γυμνός, και έχει ένα απαίσιο, ψεύτικο κορμί, γεμάτο πληγές: ψέμα, κατάχρηση εξουσίας, εκβιασμός, σαρκικά πάθη, αμαρτία, εκδίκηση...

Η ευχή "Να πεθάνεις αντρόπιαστος" έχει νόημα. Η Εκκλησία μας, αν θυμάστε,  εύχεται για αυτό: "Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ΑΝΕΠΑΙΣΧΥΝΤΑ, ειρηνικά...". Ανεπαίσχυντα: χωρίς ντροπή... 

Για να πεθάνεις χωρίς ντροπή όμως, πρέπει και να ζεις δίχως ντροπή... Να χτίζεις τα θεμέλια του σπιτιού σου γερά, για να μην γκρεμιστούν στο πρώτο φύσημα του λύκου, για να θυμηθούμε και το άλλο γνωστό παραμύθι... Κι όμως, πιο σαθρά θεμέλια από αυτά που ακούσαμε τελευταία... μόνο στην φαντασία μας ή ίσως ούτε κι εκεί... "Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον"... το θυμάται κανείς από τους δοξασμένους;