Να πεθάνεις αντρόπιαστος!

 Περίεργη ευχή, στ'αλήθεια! Και πόσο επίκαιρη...

 Ακούμε για ανθρώπους που είχαν μπει στην ζωή μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να χάνουν την υστεροφημία για την οποία πάσχιζαν οι αρχαίοι μας... να χάνουν την αξιοπρέπειά τους και πώς να ζήσεις χωρίς αξιοπρέπεια και τιμή... Ηθοποιοί που μας έκαναν και γελάσαμε,  καλλιτέχνες που μας ψυχαγώγησαν, πολιτικοί που θα μας πήγαιναν πιο μπροστά, αθλητικοί παράγοντες που βοηθούσαν... Και ξαφνικά, η αυλαία έπεσε, ο βασιλιάς είναι γυμνός, και έχει ένα απαίσιο, ψεύτικο κορμί, γεμάτο πληγές: ψέμα, κατάχρηση εξουσίας, εκβιασμός, σαρκικά πάθη, αμαρτία, εκδίκηση...

Η ευχή "Να πεθάνεις αντρόπιαστος" έχει νόημα. Η Εκκλησία μας, αν θυμάστε,  εύχεται για αυτό: "Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ΑΝΕΠΑΙΣΧΥΝΤΑ, ειρηνικά...". Ανεπαίσχυντα: χωρίς ντροπή... 

Για να πεθάνεις χωρίς ντροπή όμως, πρέπει και να ζεις δίχως ντροπή... Να χτίζεις τα θεμέλια του σπιτιού σου γερά, για να μην γκρεμιστούν στο πρώτο φύσημα του λύκου, για να θυμηθούμε και το άλλο γνωστό παραμύθι... Κι όμως, πιο σαθρά θεμέλια από αυτά που ακούσαμε τελευταία... μόνο στην φαντασία μας ή ίσως ούτε κι εκεί... "Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον"... το θυμάται κανείς από τους δοξασμένους;