Για την μαθητική παρέλαση που έρχεται...

 Όχι, δεν καταργήσαμε τελικά τις παρελάσεις. Παρά τον θόρυβο και τις ατέλειωτες σχετικές τηλεοπτικές κουβέντες. Όχι, δεν τις καταργήσαμε. Κάναμε κάτι χειρότερο μάλλον: τις ευτελίσαμε.
Θα δούμε πάλι να παρελαύνουν τα κορίτσια σαν μοντέλα σε πασαρέλα, τα αγόρια χωρίς το στοιχειώδες βάδην, την σημαία θα την κρατάει ένας τυχαίος μαθητής και όχι ο πρώτος της τάξης, το ίδιο και οι παραστάτες...
Το "Αιέν αριστεύειν" πήγε περίπατο, εστιάσαμε στην επιβεβαίωση του αδιάφορου μαθητή και ξεχάσαμε να επιβραβεύσουμε τον πρώτο, εκείνον που προσπαθεί περισσότερο. Τους κακούς μαθητές τους λυπηθήκαμε. Τους καλούς τους αφήσαμε να αισθάνονται ανόητοι, αφού στέλνουμε το μήνυμα πως η τύχη είναι εκείνη που βοηθά, η κλήρωση για την σημαία, και όχι η προσπάθεια, ο αγώνας, η μελέτη, η καθημερινή προσοχή, η προσευχή, η προσήλωση στα ιδανικά, η αγωγή κοσμιωτάτη (η οποία επίσης καταργήθηκε, αν δεν απατώμαι).
Ας πάμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε τα γυμνά εφηβικά κοριτσίστικα πόδια, τα εφηβικά μάτια με τις ψεύτικες βλεφαρίδες, τα βαμμένα μαλλιά και το τονισμένο μπούστο. Ας χειροκροτήσουμε την παρακμή μας για την οποία δουλεύουμε δεκαετίες εμείς οι μεγαλύτεροι που φταίμε για αυτό το κατάντημα. Γιατί εμείς αγοράζουμε στα κορίτσια μας τα ρούχα, τα βαφτικά και τα περίεργα. Εμείς αδιαφορούμε για το αδιάφορο περπάτημα του γιου μας. Εμείς δεν έχουμε μιλήσει σε αυτά τα παιδιά για την σημασία της αγνότητας, την δύναμη της πίστης, το μεγαλείο της Ελλάδας, της Ορθοδοξίας, της θυσίας, της αγάπης. Της αληθινής αγάπης που κρύβει μέσα της προσφορά, πίστη, ελπίδα και κόπο. Όχι εκείνης που παίρνει διαζύγιο στην πρώτη δυσκολία.
Ας κατέβουμε ένα ακόμα σκαλοπάτι στην παρακμή που οδηγεί στον πάτο, μήπως και τον φτάσουμε κάποτε και μπορέσουμε να ξανασηκωθούμε...