Το παρακάτω παραδοσιακό ποίημα - τραγούδι το άκουγα μεγαλώνοντας που μου το έλεγε η γιαγιά μου η Αθηνά, μητέρα του πατέρα μου, η οποία είχε μεγαλώσει στα χωριά του Δομοκού, στα σύνορα Στερεάς Ελλάδας με Θεσσαλία...
Γυρίζει ο γερο Όλυμπος
και λέγει του Κισσάβου:
Μη με μαλώνεις Κίσσαβε,
μπρε τουρκοπατημένε,
που σε πατάει η Κονιαριά
κι οι Λαρσινοί αγάδες.
Εγώ είμ’ ο γερο Όλυμπος
στον κόσμο ξακουσμένος,
έχω σαράντα δυο κορφές
κι εξήντα δυο βρυσούλες,
κάθε κορφή και φλάμπουρο
κάθε κλαδί και κλέφτης.
Κι όταν το παίρνει η άνοιξη
κι ανοίγουν τα κλαδάκια,
γεμίζουν τα βουνά κλεφτιά
και τα λαγκάδια σκλάβους.
Έχω και τον χρυσόν αετό
τον χρυσοπλουμισμένο,
πάνω στην πέτρα κάθεται
και με τον ήλιο λέγει:
"Ήλιε μ’ , δεν κρους τ’ αποταχύ,
μον’ κρους το μεσημέρι,
να ζεσταθούν τα νύχια μου
τα νυχοπόδαρά μου".
Ο Θεός να την αναπαύει... Αγνές ψυχούλες, ελληνικές, που δεν ήξεραν πολλά γράμματα, ήξεραν όμως τις παραδόσεις και τις τιμούσαν...
Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος,
τα δυο βουνά μαλώνανε,
το ποιο να ρίξει τη βροχή,
το ποιο να ρίξει χιόνι.
Ο Κίσσαβος ρίχνει βροχή κι ο
Όλυμπος το χιόνι.
τα δυο βουνά μαλώνανε,
το ποιο να ρίξει τη βροχή,
το ποιο να ρίξει χιόνι.
Ο Κίσσαβος ρίχνει βροχή κι ο
Όλυμπος το χιόνι.
Γυρίζει ο γερο Όλυμπος
και λέγει του Κισσάβου:
Μη με μαλώνεις Κίσσαβε,
μπρε τουρκοπατημένε,
που σε πατάει η Κονιαριά
κι οι Λαρσινοί αγάδες.
Εγώ είμ’ ο γερο Όλυμπος
στον κόσμο ξακουσμένος,
έχω σαράντα δυο κορφές
κι εξήντα δυο βρυσούλες,
κάθε κορφή και φλάμπουρο
κάθε κλαδί και κλέφτης.
Κι όταν το παίρνει η άνοιξη
κι ανοίγουν τα κλαδάκια,
γεμίζουν τα βουνά κλεφτιά
και τα λαγκάδια σκλάβους.
Έχω και τον χρυσόν αετό
τον χρυσοπλουμισμένο,
πάνω στην πέτρα κάθεται
και με τον ήλιο λέγει:
"Ήλιε μ’ , δεν κρους τ’ αποταχύ,
μον’ κρους το μεσημέρι,
να ζεσταθούν τα νύχια μου
τα νυχοπόδαρά μου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου