Η επισημοποίηση της αναξιοκρατίας στα σχολεία και όχι μόνο...

           Χρόνια τώρα διαμαρτυρόμαστε για την έλλειψη αξιοκρατίας στην Ελλάδα. Και υποτίθεται ότι είμαστε όλοι πρόθυμοι να κάνουμε μικρά ή και μεγαλύτερα βηματάκια κάθε φορά προς την σωστή κατεύθυνση: την εφαρμογή της αξιοκρατίας, την καταξίωση του καθενός στον χώρο που του ταιριάζει, στην θέση στην οποία θα αποδώσει καλύτερα και θα ωφελήσει τόσο τον εαυτό του, όσο και την κοινωνία γύρω του.
           Και για να γίνει αυτό, καλό είναι τα πράγματα να ξεκινούν από την εκπαίδευση. Από την σωστή επαγγελματική κατεύθυνση και τον προσανατολισμό που θα πάρει ο μαθητής μόλις ολοκληρώσει την στοιχειώδη γενική παιδεία.
           Η βαθμολόγηση στην παιδεία είναι ένα σύστημα. Μπορεί να μην είναι το τέλειο σύστημα, αλλά αυτό μόνον έχουμε αυτήν την στιγμή. Και το εμπιστευόμαστε ακόμα και για να εισάγουμε τα παιδιά μας στις ανώτατες σχολές (πανελλήνιες).
           Η αριστεία στο βαθμολογικό σύστημα, σε συνδυασμό με την εξαιρετική συμπεριφορά ενός μαθητή/τριας (διαγωγή κοσμιοτάτη) οδηγεί τον μαθητή αυτόν σε κάποιες διακρίσεις: έπαινοι και αριστεία υπογεγραμμένα από τον ίδιο τον υπουργό παιδείας, υποτροφίες, λήψη σημαίας για την εκπροσώπηση του σχολείου, ή παραστάτης δίπλα στη σημαία, ή ομαδάρχης ή επιτυχία σε ανώτατη σχολή υψηλών μορίων και γενικότερα καταξίωση του μαθητή μέσα τους συμμαθητές του και τους δασκάλους του. Αυτή η καταξίωση οδηγεί τον ίδιο σε ένα δημιουργικό οίστρο, όπου θέλει να γίνεται διαρκώς καλύτερος, ενώ παράλληλα αποτελεί και παράδειγμα για τους συνομιλήκους του: να του μοιάσουν, αν μπορούν και να τον ξεπεράσουν. Κι αν δεν μπορούν, μήπως να στραφούν σε κάτι άλλο, όπου θα έχουν επιτυχία; Κάποια τέχνη, ή επάγγελμα; (ΕΠΑΛ, ΤΕΙ...)
            Γνωρίζω πως υπάρχει αντίλογος σε όλα αυτά: γιατί θα πρέπει σε όλη την δευτεροβάθμια εκπαίδευση να είναι ο μαθητής καλός σε όλα τα μαθήματα και όχι κυρίως σε αυτά που τον ενδιαφέρουν και αυτά που θα ακολουθήσει; Φτάνει κανείς στην τρίτη Λυκείου, με κατεύθυνση τις ανθρωπιστικές σπουδές και πρέπει να διαβάσει στα υποχρεωτικά μαθήματα... μαθηματικά! 
             Προσοχή! Δεν λέω ότι έχουμε το τέλειο σύστημα. Ασφαλώς και δεν είναι. Όμως είμαστε εδώ για να το κάνουμε καλύτερο, όχι χειρότερο! Και με όλες αυτές τις εξελίξεις για την ουσιαστική κατάργηση της αριστείας μοιάζει με την επισημοποίηση της αναξιοκρατίας στην Ελλάδα, δε νομίζετε; Θα μαθαίνουμε στα παιδιά μας από μικρά πως δε χρειάζεται κόπος για να πετύχεις... Τα πάντα είναι τζόγος...
            Χάνεται έτσι το κίνητρο στα παιδάκια. Τι θα πω εγώ στην κόρη μου; Να είσαι καλή μαθήτρια για να πάρει τη σημαία όποιος τύχει, ο τελευταίος μαθητής στην τάξη, εκείνος που αμφισβητεί τον Θεό, την πατρίδα, την οικογένεια; Ή εκείνος που έχει πάρει αρκετές παρατηρήσεις για την άθλια συμπεριφορά του και την έλλειψη σεβασμού στους γύρω του; Μα, θα μου πείτε, η κόρη σας θα πρέπει να είναι καλή μαθήτρια για τον εαυτό της και για το μέλλον της, όχι για να διακριθεί ανάμεσα στους συμμαθητές της.
            Ασφαλώς. Μα, τότε, τι στο καλό χρειάζεται η κάθε είδους επιβράβευση; Σε κάθε επίπεδο. Γιατί να λέμε Μπράβο στο παιδάκι που μόλις περπάτησε; Να του λέμε: Περπάτα, για τον εαυτό σου είναι, εσύ θα περπατάς, δικά σου είναι τα πόδια...
            Ως παιδαγωγός γνωρίζω ότι η επιβράβευση ως κίνητρο είναι τόσο σημαντικό για ένα παιδί, όσο ακριβώς κακό είναι και το ανάποδο: να του λες δηλαδή ότι δεν θα τα καταφέρει. Οφείλει ο μεγαλύτερος να τον στηρίζει στην προσπάθεια και να τον επιβραβεύει στην αριστεία. Δεν γίνεται αλλιώς.
             Λυπάμαι για την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στην χώρα μας... Λυπάμαι γιατί δεν θα γίνεται έπαρση της σημαίας στα σχολεία, γιατί δεν μας χρειάζονται πια οι Τρεις Ιεράρχες για φώτιση και ευλογία, γιατί τα θρησκευτικά έχουν περιθωριοποιηθεί, γιατί ο εκκλησιασμός έχει μετριαστεί, γιατί δεν έχουμε πια ταυτότητα ως "ελληνική παιδεία" και ως έθνος...
             Ας ελπίσουμε να μην ζήσουμε χειρότερα...