Του εσπερινού...

Σύννεφα σκούρα, πυκνά, στην αέναη κίνησή σας,
κύματα άγρια, ψηλά, στην ατέλειωτη αναζήτησή σας,
πού πηγαίνετε, πού;
Το χρώμα το κόκκινο και το μαβί,
κει που τελειώνει η θάλασσα, τ' άπειρο χαιρετώντας, πού κρύβετε;
Σε ποιο χαμένο όνειρο, σε ποιο κρυμμένο παραμύθι
θα σβήσετε τις πολύχρωμες κλωστές,
μαζί σας παίρνοντας τα τεντωμένα μάτια μας,
τα πόθο και παράπονο γεμάτα!
Πριν προλάβουμε τον καημό μας ν' αρθρώσουμε,
το σκοτάδι παύει την κάθε μας κίνηση.
Έπειτα το φεγγάρι, ξανά ο ήλιος.
Μα τ' όνειρο χάνεται πάντα εκεί, την ίδια ώρα,
το ελαφρό αεράκι ακολουθώντας
στην άγνωστη κατεύθυνση του Παραδείσου...

{Από τη συλλογή μου ΣΤΟ ΦΩΣ, Αθήνα, 1997}