ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΡΟ

Οι εποχές είναι δύσκολες για όλους, είναι όμως και μια ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό των αξιών μας, των στόχων μας και της ζωής μας.

Σε αυτή τη δύσκολη εποχή, ο σύζυγός μου ταξίαρχος (ε.α.) της Πολεμικής μας Αεροπορίας Γεώργιος Γιάννου και εγώ πήραμε την όχι αβασάνιστη απόφαση να ιδρύσουμε τον δικό μας εκδοτικό οίκο με την επωμυνία ΚΑΣΤΡΟ. Θα εκδίδουμε βιβλία για παιδιά και όχι μόνο, βιβλία με στόχο οι αναγνώστες τους, μικροί και μεγάλοι  να μην είναι μερικοί ακόμη άνθρωποι που γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν, αλλά ο καθένας τους να νιώθει ένας μικρός ήρωας. Γιατί είναι ηρωισμός να ζεις με αρετή και πραγματική ελευθερία.

Το πρώτο μας βιβλίο αναμένεται να κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες και θα βρεθεί στα βιβλιοπωλεία, συν Θεώ, ως τα Χριστούγεννα. Ελπίζω να το αγκαλιάσετε και αυτό με αγάπη, όπως έχετε δεχτεί όλα τα βιβλία μου μέχρι τώρα.
Θα σας ενημερώσω για το βιβλίο αυτό με νέα ανάρτηση.

Η ηλεκτρονική διεύθυνση των εκδόσεων ΚΑΣΤΡΟ είναι: https://sites.google.com/site/ekdoseiskastro/



Γεώργιος Γιάννου

Αθηνά Ντάσιου Γιάννου

 

WHO IS WHO

Πριν λίγες ημέρες έδωσα συνέντευξη για τον τόμο "Who is Who" του 2013. Ευχαριστώ τους υπεύθυνους για την τιμή που έκαναν να συμπεριληφθώ στις σύγχρονες προσωπικότητες της Ελλάδας, καθώς επίσης και την κυρία Μάτα Μαρτίνη προσωπικά για την ευχάριστη συνέντευξη.

ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Τ'όχημα τρέχει στη διαδρομή του.
Απ'τη μια μεριά οι κάμποι.
Απέραντοι, μονότονοι, κουραστικοί.
Το ίδιο χώμα, το ίδιο φως, το ίδιο θέαμα.
Απ'την άλλη πλευρά τα βουνά.
Πανύψηλα, θεόρατα, κορφές γεμάτα.
Διαφορετικό το χώμα, το φως και το θέαμα.
Τ'όχημα φτάνει στη διασταύρωση.
Εδώ, οφείλεις μιαν επιλογή.

Προς τους κάμπους, ο δρόμος είναι πλατύς, ανοιχτός και σίγουρος.
Μόνο που τα στάχυα είναι πάντα τα ίδια.
Κι ο άνεμος, η βροχή, ο ήλιος ποτέ δεν αλλάζουν όψη,
στις κίτρινες μέρες ή στις κίτρινες νύχτες.
Στο τέλος-τέλος,
η σιγουριά καταντά ρουτίνα
και η ρουτίνα απελπισία.
Η απελπισία μοναξιά.
Κι είναι τόσο τραγικό να νιώθεις μόνος σ'ένα γεμάτο κάμπο!

Προς τα βουνά, ο δρόμος είναι στενός, ανηφορικός κι επικίνδυνος.
Μόνο που οι κορφές δεν είναι ποτέ οι ίδιες.
Όσο στα ύψη σκαρφαλώνεις, η θέα αλλάζει.
Τ'όραμα γίνεται πανόραμα!
Στην πιο ψηλά κορφή, πιάνεις τον ήλιο,
αγγίζεις τον Θεό, αγκαλιάζεις τον κόσμο!
Νιωθεις αγέραστος, δυνατός
και ίσως αξιοπρεπής,
που ο ίλιγγος της δειλίας δεν σε πλησίασε
απειλητικά,
εκεί, στη διασταύρωση.
Μετά κι αν ήρθε, ήταν αδύναμος, χλωμός,
κι ανάξιος να σε βλάψει.

Το παιχνίδι λοιπόν παίζεται εκεί.
Στο σταυρό του δρόμου
ή, στο δρόμο του σταυρού.

[Από τη συλλογή μου "Στο φως", Αθήνα 1997]