Έλληνας είμαι και θωρώ την Ιστορία μόνη.
Την βλέπω να ορθώνεται μπροστά μου ισχυρή, σοβαρή, μεγαλόπρεπη.
Βαριά στέκεται εμπρός μου η Ιστορία. Τα μάτια της αλλόκοτα: δοξασμένα μαζί κι απελπισμένα. Φοράει στολή λευκή μα καταματωμένη. Είναι όμορφη, περίλαμπρη, μα πιότερο θλιμμένη.
Ολόκληρη μία φωτιά που ρίχνει φως στο διάβα των αιώνων. Μα, πια, να προχωρήσει όπως και πριν αδύνατο της είναι. Δεμένη από παντού. Και τα δεσμά της φρίκη. Εχθρός τη δένει από τη μια και εχθρός τη δέρνει από την άλλη। Μα, αλλίμονο! Το χτύπημα τ'αλύπητο το παίρνει από δικό της. Βαριά φατρία η σπαθιά, διχόνοια και κακή καρδιά τρώνε το σωθικό της.
Με κόπο τα μάτια σηκώνει ψηλά. Με πόθο βλέπει μεγαλεία αλλοτινά. Δάφνες, μυρσίνες και χαρές κι ένας Σταυρός λευκός να λάμπει στο πλευρό της. Η νίκη του Σταυρού, νίκη και των παιδιών της. Μα, τώρα σκοτεινιά, φυλακή, ερημιά. (...)
Η Ελλάδα μόνη κλαίει και θρηνεί, γονατισμένη αναρωτιέται τί; Τι νά'ναι τάχα που μπορεί μακριά να τους κρατάει τους φίλους και τους συγγενείς, τους αδερφούς, τις νίκες της που δεν της λησμονάει;
Έλληνας είμαι και θωρώ την Ιστορία μόνη.
[ Από τη συλλογή μου "Στο Φως", ΑΘΗΝΑ 1997 ] [Δε χρειαζόταν να είναι κανείς προφήτης για να δει πως νομοτελειακά θα ερχόταν αυτό που ζούμε τώρα όλοι οι Έλληνες।]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου