Έπισκέφτηκα πρόσφατα το Λονδίνο. Μια πόλη χαρούμενη, παρά τα όσα πίστευα μέχρι τώρα, επηρεασμένη από τις φήμες για τον μουντό καιρό και την ομίχλη. Ναι, ο καιρός μπορεί να μην είναι πάντα καλός, αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό! Η συννεφιά τους κρατάει σε εγρήγορση, όλοι τρέχουν στις δουλειές τους και τα πάντα κινούνται άψογα। Οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους είναι χαρούμενοι, γελαστοί και καταδεκτικοί. Αγαπούν τη χώρα τους και το δείχνουν. Σέβονται την ιστορία τους, κρατούν τις παραδόσεις τους, πιστεύουν στο Θεό και στις ηθικές αξίες. Δεν έχουν ζητιάνους, ούτε γκράφιτι στους τοίχους. Έχουν καθαρούς δρόμους και πάρκα, πεντακάθαρα πεζοδρόμια και καθόλου παντζούρια. Μόνο συναγερμό και κάγκελα.Βέβαια, σαν κουλτούρα ο βρεττανικός λαός διαφέρει σε πολλά από τον ελληνικό। Και δεν είμαι σίγουρη, αλλά μάλλον δεν θα είναι και πολύ εύκολο να μας επιστραφούν τα αγάλματα του Παρθενώνα!
Τα αγάλματά μας βρίσκονται σε μια τεράστια αίθουσα του Βρεττανικού Μουσείου. Το φως στην αίθουσα είναι άτονο, τα αγάλματά μας υποφέρουν εκεί μέσα, πονούν. Ο Παρθενώνας είναι γεμάτος φως, το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι γεμάτο φως, πώς είναι δυνατόν αγάλματα κάτασπρα από πεντελικό μάρμαρο να είναι σκλαβωμένα σε μια μουντή και μισοσκότεινη αίθουσα; Τα αγάλματά μας κλαίνε σε αυτήν την αδιάφορη αίθουσα, γιατί απλά δεν είναι αυτός ο φυσικός τους χώρος. Ίσως τελικά το πιο καταθλιπτικό μέρος του Λονδίνου να είναι ακριβώς αυτή η αίθουσα, η δικιά μας!