ΕΥΤΥΧΩΣ...

 ΕΥΤΥΧΩΣ, 

ΣΤΕΚΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΌΛΑ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ!

ΚΙ ΕΚΕΙ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ ΕΝΑΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ,

ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΓΟΡΑΖΕΙ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΝΕΝΑΣ!

(ΣΑΙΞΠΗΡ, ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΛΗΡ)

Μεταξύ μας...

Ξεφύγαμε πολύ, τελικά... καλούμε την Αστυνομία στην παιδική χαρά... να μας λύσει την διαφωνία που έχουμε με την κυρία που προσέχει τα διπλανά παιδάκια που παίζουν...

Καλούμε την Αστυνομία στο νοσοκομείο, όταν διαπληκτιζόμαστε γιατί αργεί να έρθει η σειρά μας...

Στο σχολείο, την καλούμε επίσης, να λύσει τις διαφορές μας...

Προσθέτουμε δε ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, και βγάζουμε τα θρησκευτικά, ή για να είμαι πιο σαφής, πρώτα βγάλαμε τα θρησκευτικά και μετά προσθέσαμε ψυχολόγους...

Στην γειτονιά, όταν ακούμε κάποιον να μιλάει λίγο πιο δυνατά, τρέχουμε να καταγγείλουμε από διατάραξη κοινής ησυχίας μέχρι Χαμόγελο του Παιδιού...

Οι καταγγελίες μάλιστα επί παντός επιστητού είναι πολύ της μόδας...

Γινόμαστε επίσημοι ρουφιάνοι, όταν το θέλει η Εφορία...

Δεν έχουμε αγαπητικές σχέσεις με κανέναν γιατί φοβόμαστε ο ένας τον άλλον...

Η Ελλάδα έχασε το φιλότιμό της. Δεν υπάρχει πια... 

Επειδή έχασε την πίστη της, πιο ξεκάθαρη διαπίστωση νομίζω δεν υπάρχει... 

Ξέχασε το "κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό"

Ξέχασε το "ας το βρει από κανέναν άλλον"

Ξέχασε το "να συγχωρήσουμε για να μας συγχωρήσει ο Θεός"

Ξέχασε την έννοια της αξιοπρέπειας

Ξέχασε πώς είναι να έχεις ανάλαφρη συνείδηση, ακόμα και αν χρειαστεί να χάσεις,

Ξέχασε να αγαπάει,

Ξέχασε πως "υπάρχει πάνω απ' όλα ο ουρανός, κι εκεί έχει θρονιαστεί ένας Δικαστής που δεν τον αγοράζει βασιλιάς κανένας" (Σαίξπηρ, Βασιλιάς Ληρ)

Ξέχασε πως η Δικαιοσύνη του Θεού είναι διαφορετική από του ανθρώπου...

Και ξέχασε επίσης να είναι καλός, τίμιος, αγνός...

Έγινε απατεώνας, ακριβοδίκαιος με τους άλλους, και πονηρός όταν πρόκειται για τον εαυτό του...

Έγινε ζώο αρπακτικό, αιμοβόρο και άγριο...

Έχασε κάθε έννοια, ιδέα ή αρχή για την οποία θα μπορούσε να δώσει και την ζωή του ακόμη...

Χάρισε το όνομα της Μακεδονίας, προδίδοντας το αίμα που έπεσε εκεί πάνω στα βουνά της...

Προδίδοντας την Μνήμη και την Ιστορία, αλλά κυρίως τους ανθρώπους που την λευτέρωσαν με θυσίες...

Χάρισαν οι σημερινοί Έλληνες κάθε μορφή αγάπης για την Πατρίδα...

και δυστυχώς και για την Οικογένεια... νομιμοποιούν ομόφυλους να παντρεύονται και να υιοθετούν παιδιά κόντρα σε κάθε λογική και πίστη...

Επειδή ασφαλώς έχασαν και την πίστη τους... Ποιος νοιάζεται για την Εκκλησία; για τον Θεό; για την άλλη ζωή;

Κι έτσι, έφυγε η χάρη του Θεού από τούτον τον τόπο... Ή μάλλον την διώξαμε... όπως διώξαμε και τα παιδιά μας στο εξωτερικό... και, ω του θαύματος! οι απόδημοι Έλληνες αγαπάνε τον Θεό, την Πατρίδα και την Οικογένεια περισσότερο από τους Ελλαδίτες...

Δεν ξέρω πόσο σαθρή και βαθιά είναι η διαφθορά μας...

Ξέρω μόνο πως ντρέπομαι για την κατάντια μας...