... Κι αλλού στον κόσμο, σύντροφος κανείς. Αδερφός, βοηθός, Σαμαρείτης καλός... Μόνη, λοιπόν, μόνη πάντα. Τα τείχη μου θωρώ κι ανατριχιάζω. Μισογκρεμισμένα, σκορπισμένα, φαγωμένα απ'τον καιρό. Ο χρόνος φεύγει. Φεύγει το φως. Κι απλώνει η νύχτα. Κι εγώ περιμένω. Περιμένω πάντα, να φανεί κάπου εκεί, πάνω στα τείχη,κάποιος Λεωνίδας,
κάποιος Κωνσταντίνος,
κάποιος Θεόδωρος.
Και περιμένω ακόμα, να φανεί κάπου εκεί, μέσα απ'τα τείχη,
κάποια Αντιγόνη,
κάποια Εμμέλεια,
κάποια Θεοδώρα,
κάποιο Φως.
Κι όμως, κανείς, καμμιά. Κι εγώ, πού να στραφώ;
Θεέ,
ταπεινωμένη, εγκαταλελειμμένη, διχασμένη, ντροπιασμένη,
μα, προπάντων φοβισμένη, στο ζητώ:
Εσύ, Κύριε, μην μ 'εγκαταλείψεις!
Γι' άλλη μια φορά, τη στερνή τούτη, βοήθησέ με.
Εγώ, η χώρα των αγίων, των μαρτύρων, των ηρώων, στο ζητώ.
ΕΙΜΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΜΗ Μ'ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΧΑΘΩ!
(Ποίημα, Φωνή Ελλάδας, Από τη συλλογή Πανόραμα, Αθήνα, 1992)
Και προσθέτω ακόμα:
Μην περιμένεις τον ήρωα. Γίνε ήρωας εσύ ο ίδιος. Ο Κολοκοτρώνης, ο Παλαιολόγος, ο Λεωνίδας δεν θα έκαναν τίποτα μόνοι τους αν δεν ήταν άξιος ο λαός. Και ο λαός είμαστε όλοι μαζί. Εγώ, εσύ, όλοι! Μην ψάχνεις τον έναν, τον "εκλεκτό", γίνε καλύτερος εσύ προσωπικά στην καθημερινότητά σου και η αλλαγή θα έρθει στην κοινωνία από μόνη της. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως ο λαός έχει πάντα τον ηγέτη που του αξίζει...
Και για τις γυναίκες, στην ελληνική ιστορία υπήρξαν χιλιάδες Θεοδώρες και Εμμέλειες και Αντιγόνες και Μπουμπουλίνες. Τώρα, υπάρχουν;