Ελεύθεροι;

 Πηγαίνω να φτιάξω καφέ, η καφετιέρα κλείνει στα 20΄ και ο καφές χάνεται, σε μια περίοδο που δεν είναι να χάνεις τον καφέ... οι τιμές έχουν αγγίξει ταβάνι που λένε! Μπαίνω στο αυτοκίνητο, η ζώνη ασφαλείας... άμα δεν την κουμπώσεις σε τρελαίνει με το βασανιστήριο του ήχου για πολλή ώρα... Για την ασφάλειά μας, μας λένε...

Για την ασφάλεια της ζωής μας, της υγείας μας, των συναλλαγών μας, των τραπεζών μας, του κράτους μας, για το καλό μας... ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μας... που έλεγε κι ένα παλιό τραγούδι...

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα... λέει ένα άλλο γνωστό άσμα... Θέλω να είμαι ελεύθερη, λέω εγώ με τον πεζό μου λόγο, να ανοίγω και να κλείνω την καφετιέρα παίρνοντας το ρίσκο μου! Να καπνίζω τσιγάρο και να μην φοβάμαι την αστυνομία, όπως δεν φοβούνται όσοι κάνουν μπάφο. Παρεμπιπτόντως, εγώ δεν καπνίζω, στην πλατεία συντάγματος όμως άμα περπατήσεις απόγευμα μυρίζει μπάφο μερικές φορές... Βλέπετε, το χόρτο είναι προτιμότερο από τον καπνό, το ναρκωτικό επίσης δεν πειράζει θα μας πουν σε λίγο, θα το νομιμοποιήσουνε κι αυτό... όπως και τις εκτρώσεις και τους ΛΟΑΤΚΙ και την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια...

Περιμένω υπομονετικά να δω αν θα είναι πριν το τέλος της επίγειας ζωής μου που θα ποινικοποιήσουν την πίστη στον Θεό, τον πατριωτισμό (λίγο έως πολύ συμβαίνει και με τα δύο σε επίπεδο λοιδορίας ακόμη), την κοινή λογική (υπάρχει μια αόρατη απαγόρευση για να μιλάς μόνο με το πολιτικά ορθό), την προσωπική επιλογή σε θέματα υγείας (θυμίζω τον εμβολιασμό της πρόσφατης επιδημίας) και πολλά άλλα που μειώνουν διαρκώς την ελευθερία μας. Μιλώ απλά και σταράτα.

Έτυχε να παρακολουθήσω μια παλιά ταινία, και είδα τον πρωταγωνιστή να καπνίζει... μέσα στο αεροπλάνο!!! Αδιανόητα πράγματα για μας σήμερα... Θυμάμαι που μας έβαζαν στο αυτοκίνητο οι γονείς μας χωρίς ζώνες ασφαλείας και ειδικά καθισματάκια... Φυσικά δεν εννοώ ότι δεν είναι καλά και άγια όλα αυτά. Απλώς φοβάμαι το άλλο άκρο. Την καταπίεση. Την υποχρεωτικότητα. Την δέσμευση. Την στέρηση της ελευθερίας που έρχεται σιγά σιγά, αρχικά ανώδυνα, με πραγματικά χρήσιμα μηνύματα και σιγά σιγά φουντώνει, ενισχύεται, δυναμώνει επικίνδυνα και μας σφίγγει τον λαιμό.

Ο πραγματικά ελεύθερος είναι όχι εκείνος που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά εκείνος που μπορεί να κάνει ό,τι πρέπει είχε πει κάποιος κάποτε... βέβαια εδώ θα πρέπει πάλι να μιλήσουμε για την παιδεία... για την ηθική υποχρέωση του πράγματος... αλλά αυτό ανήκει σε άλλη συζήτηση...

Κλείνοντας, θα ήθελα μόνο να πω ότι ο άνθρωπος ζει με την ελευθερία ή για την ελευθερία... την οποία σέβεται και ο ίδιος ο Θεός και Πλάστης του...