Ένα όμορφο κείμενο για... την άλλη ζωή!

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε,
«Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα.»
«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;
Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το σ...τόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».
Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».
Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό 'καλώδιο' πια».
Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό & δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».
«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».
Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».
Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω».
~ Του Ούγγρου συγγραφέα Útmutató a Léleknek.

Ύμνος στους Τρεις Ιεράρχες.

Εγώ θυμάμαι αυτό το τραγουδάκι. Εσείς; Το τραγουδούσαμε στο Δημοτικό. (εκτός από τις δύο τελευταίες στροφές. Αυτές τις βρήκα στο διαδίκτυο.)

Των Τριών Ιεραρχών τη γιορτή
ας γιορτάσουμ’, αδέλφια, και πάλι,
στη Θρησκεία μας είναι κι αυτή
των Γραμμάτων ημέρα μεγάλη.

Των Τριών Ιεραρχών τη γιορτή,
ας γιορτάσουμ’, αδέλφια, και πάλι,
είν’ ημέρα ουράνια αυτή,
είν’ η μέρα για μας η μεγάλη.

Οι Τρεις Άγιοι δω κάπου γυρνούν,
τα παιδιά με στοργή συντροφεύουν,
σ’ όλα φως να χαρίσουν ποθούν,
σ’ όλα φως να χαρίσουν γυρεύουν.

Και τα μάτια ας στραφούνε ψηλά
στους δασκάλους της θείας σοφίας
κι ας ψαλεί από χείλη πολλά
παναρμόνιος ήχος λατρείας.

Κι ας ζητήσουμε τώρα κι εμείς
απ’ τα δώματα πάνω τα θεία
να σκορπίσουν στη γη και οι Τρεις
μιαν ακτίδ’ απ’ την άγια σοφία.

Της σοφίας αυτής τ’ άγιο φως
θα ν’ ακοίμητο μες στην ψυχή μας,
θα ‘ναι πάντα για μας θησαυρός
και καλός οδηγός στη ζωή μας.

 

Τα πιο ωραία καλλυντικά... (Από το διαδίκτυο)

Ρώτησαν μια ορθόδοξη χριστιανή τι την έκανε τόσο όμορφη,ενώ δεν χρησιμοποιούσε καλλυντικά.Η απάντηση ήταν η εξής:

-Για τα χείλη μου χρησιμοποιώ την αλήθεια.
-Για τη φωνή μου την προσευχή.
-Για τα μάτια μου την συμπάθεια.
-Για τα χέρια μου την αγαθοεργία.
-Για το πρόσωπο μου την ευθύτητα.
-Για την καρδιά μου την αγάπη.