Σαν θρήνος

Στα πόδια του Σταυρού Σου και πάλι τριγυρνώ
Ελπίδα και παρηγοριά ψάχνοντας να’βρω.
Στον ίσκιο του Σταυρού Σου κι απόψε ξαγρυπνώ,
Την δύναμή μου την παλιά μήπως εγώ ξανάδω.

Ω! Θέ μου, πως ματώσανε το Θείο Πρόσωπό Σου
Πως στάζει ως τη γη το Αίμα Σου το ΄Αγιο!
Σ’άφησε μόνο ακόμα κι ο πιστός λαός Σου
Και μόνη τώρα η Παναγιά ψάχνει να βρει κουράγιο.

Το πρόσωπο και το δικό μου ματωμένο
Τα χώματά μου πατημένα τα ιερά
Το φόρεμα το πάλλευκο είν’τώρα ξεσκισμένο
Και η πληγή βαθιά στα στήθη με πονά

Με πρόδωσαν τα ίδια μου παιδιά!

Ο πόνος στο Σταυρό βαρύς και τον σηκώνω μόνη,
Εσύ, Χριστέ, τον έζησες και ξέρω πως με νιώθεις,
Μα το παράπονο βαθύ, κάθε που σουρουπώνει,
γιατί η μέρα πέρασε κι η νύχτα είναι προδότης.

Η Ανάσταση για με αργεί, αργεί να ξημερώσει.
Θεέ, ποιος άγγελος θα’ρθεί, για να με λευτερώσει

Είμαι η Ελλάδα που από καιρό, όλοι με έχουνε σταυρώσει.

[Από το βιβλίο "Ταξίδια της ζωής"]